Overtijd

26 september 2013… dat was de magische datum! Maandenlang heb ik naar die datum uitgekeken. Tijdens het kerstdiner vorig jaar zei mijn vader ineens: “volgend jaar zitten we hier misschien wel met een extra persoontje aan tafel!”
Mijn man en ik keken elkaar verlegen lachend aan: onze kinderwens was nooit een geheim geweest en toch was het een soort verboden droom om er vanuit te gaan dat volgend jaar al een product van onze liefde mocht meekijken met het kerstdiner.

Twee maanden later was die droom niet zo verboden meer: we hadden op de echo een mooi boontje gezien dat rond 26 september een gezinnetje met ons zou komen vormen! De maanden erna gingen snel, ons huis was niet geschikt voor gezinsuitbreiding en dus moesten we snel een huis kopen, klussen in dat nieuwe huis, een babykamer inrichten en zorgen dat alles klaar was. De weken voor de magische datum van 26 september plande ik dan ook nog tamelijk vol met last-minute shopacties met vriendinnen om te zorgen dat ik alles in huis had. Rond de 38e week was ik nog volop bezig en de stress begon toe te slaan: wat als ze (want het wordt een meisje!) eerder komt? Ik moet nog was wegwerken, de gordijnen voor de babykamer moeten nog gestreken en opgehangen worden, de douche moet nog een goede beurt krijgen, eigenlijk het hele huis wel weer, want als de kraamzorg nu komt schaam ik me dood! Stress, stress, stress… Rond de 39e week had ik de meeste van deze klussen achter de rug (of uitbesteed aan lieve vrienden en familie) en vond ik wat rust. Ik moest ook wel, want de magische datum kwam dichterbij!

En toen werd ik op een ochtend wakker. Er was geen twijfel over mogelijk: het vrolijke gefluit van vogeltjes, de zachte zonnestralen, het lome geluk van een mooie nazomerochtend; dit was mijn uitgerekende datum! Opgewekt sprong ik lichtvoetig uit bed (nou ja, zo voelde het, waarschijnlijk zag het er iets minder charmant uit met mijn buik in een te strakke pyjama vanuit een veel te hoog bed op klossen) en ging aan de slag. De laatste rommeltjes werden opgeruimd zodat het huis er weer mooi bij lag voor de komst van ons meisje.

Alleen kwam ze niet.
En de dag erop ook niet.

Inmiddels zijn we een dikke week verder en nog steeds heb ik het prachtige gezichtje van ons meisje nog niet mogen bewonderen (want wij krijgen het mooiste kind op deze wereld, ik weet het zeker)…

Het schijnt dat afleiding zoeken de sleutel is, maar dat is niet zo makkelijk meer als je 41 weken zwanger bent. Vriendinnen en manlief werken overdag en als ik in mijn eentje op pad ga ben ik steeds bang dat ik met gebroken vliezen gegeneerd om me heen sta te kijken midden in een winkel, of bij de kapper. Gisteren kwam ik erachter dat winkelen geen optie meer is, ik kwam bekaf terug van een koffiedate met een vriendin op Kronenburg die eindigde in een gematigd winkelmiddagje. Onkruid wieden ging vanmiddag ook iets minder soepel. De was hangt al te drogen en de wasbox is leeg.

En nu?

Rustig afwachten, verder zit er niks op. Dan maar rustig het huishouden proberen bij te houden, of een blog schrijven.
En 26-9-2013 was nog wel zo’n mooie verjaardagsdatum geweest…