Een meisje!
“Kijk mama, ik ben een meisje!” We staan in de badkamer met zijn drietjes. Mijn zoontje stopt zijn piemel tussen zijn benen en maakt een staart op zijn hoofd met zijn handen. “En nu weer een jongen!” De armen zwaaien in het rond en de piemel is weer vrij. Niet voor lang. Mijn dreumesdochter vindt het ding reuzeboeiend en trekt er hard aan. Tijd om aan te kleden.
Mijn peuter is nu bijna 3,5 en het onderscheid tussen jongen en meisje is hem wel duidelijk. Al maanden geleden gingen we de hele familie langs, en bespraken of ze in bezit waren van een piemel of niet. Duidelijk een gemis als ik hem moest geloven. Na het rondje sprak hij me regelmatig de bemoedigende woorden toe: “Later als jij groot bent mama, dan krijg jij ook een piemel.”
Piemels en andere uiterlijke kenmerken van mannen en vrouwen, ik heb er geen moeite mee ze te bespreken. Zoonlief ook niet. Hij noemt een mevrouw met kort haar stug een meneer, zelfs al heb ik hem subtiel een aantal hints gegeven. Mevrouwen worden niet graag meneer genoemd, ook niet door driejarigen. Soms is het ook ingewikkeld, dat moet ik hem nageven. Want is Conchita nou een vrouw-met-baard of een man-in-jurk?
Lastiger vind ik de andere genderspecifieke dingen die opeens om de hoek komen kijken. Zo wil hij zijn stoere roze korte broek niet meer aan. Die is voor meisjes, zo houdt hij vol. Is dit het begin? Kijkt hij straks niet meer naar de poppen om, die nu nog met regelmaat in zijn meitai op de rug worden gedragen? En mijn dochter, kom ik die straks niet meer vrrrrrrrmend tegen op de keukenvloer met een autootje?
Nu is het nog zo simpel als een staart in of niet, jongen of meisje. Over een aantal jaren ligt er een steeds duidelijker opgelegd verwachtingspatroon en fop je mensen en jezelf niet meer met kleding, staartjes of gezichtshaar. Dan hoop ik alleen maar dat ze hun eigen weg gevonden hebben. En als je dan niet in het standaard plaatje past? Ach.. Je kunt er altijd nog het songfestival mee winnen.
Geen blogs van 5ter missen?
Abonneer je op de e-mailnieuwsbrief!