Klootslak

Een klootslak.. anders kan ik het dier niet noemen wat ons al een aantal weken van onze slaap berooft. Het kruipt ergens gedurende de nacht in het bed van onze peuter, om daar zonder genade aan diens tenen te knabbelen. Althans, zo gaat het verhaal van diezelfde peuter die vervolgens huilend wakker wordt en met geen 10 paarden terug in bed te krijgen is.

Deze zomer was S. nog dol op slakken. Vol trots kwam hij ze laten zien als hij ze tussen de aardbeien vandaan had geplukt. Een liefde die ik overigens aanmoedigde nadat ik hem had aangeleerd de lieve dieren niet binnen op de bank in fileopstelling te plaatsen, zoals zijn auto’s, maar lekker overzichtelijk in een emmer te verzamelen. Die ik aan het einde van de dag, als peuterlief allang naar bed was vertrokken, ter ondersteuning van het composteringsproces leegkieperde in de GFT-bak.

Terug naar de nachtmerrie. Het trappelende kind bevond zich al snel naast mij in bed, zijn vader naar de bank veroordelend (de beste plek in dit huis wanneer je kiest voor een onverstoorde nachtrust). Ook in het grote bed lagen we niet rustig. Achtereenvolgens kwam er een olifant op ons bed zitten, reed buiten de batmobiel langs (“tededede mama!”)en als klap op de vuurpijl neigde ook de klootslak zich in ons bed te wringen. Die heb ik streng en reuze kordaat een enkele reis naar de tuin gegeven.

We werden gesloopt wakker. Het hele gezin zocht naar slakkensporen in het bed van de peuter. Die constateerde zelf dat de slak nu vast in de tuin was om met de kat te spelen. We zwaaiden even uit het raam van zijn kamertje. In de hoek van de verregende en verwaaide tuin lag een gele emmer. Ik bedacht me; dit is karma. Dit is de wraak van de slak. En las vervolgens de verjaardagsboeken over wolven en draken voor. Als ik de nachtslak overleef, kan ik de rest vast ook wel aan..