Shirtworstelen
Afgelopen zomer waren we op vakantie in het altijd mooie Duitsland. Voor het eerst met z’n viertjes, lekker kamperen. Allereerst was het al een uitdaging om alle luiers, doekjes, kleertjes en niet te vergeten, speelgoed voor zoonlief in de auto te krijgen. Flesjes waren niet nodig aangezien ik ons babymeisje zelf nog voedde. Zo kon ik haar nog een beetje geborgenheid en herkenning geven op de onbekende plekken die ze de komende tijd zou tegenkomen.
Het lukte, vraag me niet hoe maar we kregen alles erin gepropt en daar gingen we dan, op naar Duitsland! Joehoe!
…… En bij vakantie hoort natuurlijk ook een ijsje. En dan het liefst op een zonovergoten terrasje. En tsja, dan wil Rosa ook wel wat lekkers en dat heeft mama dan toevallig altijd zij zich! Ik heb er nooit moeite mee gehad om Rosa en Thiago te voeden in het bijzijn van anderen, of op openbare plekken. Ik probeerde wel altijd een beetje uit het zicht te gaan zitten, zodat het niet meteen opviel dat ik aan het voeden was. Dat kan vervelend zijn voor de ‘kijker’, daarnaast houd ik er zelf ook niet van om zo duidelijk in de spotlight te zitten voeden.
Maar goed, we zaten dus aan ons drankje en ijs. Hartstikke leuk aan zo’n lange tafel, waar Duitsland zo bekend om staat. Op de achtergrond het nieuwste nummer van de plaatselijke Schlagerartiest, bediendes in Dirndl-jurkjes, je kent het wel.
En mannen. Schuin achter ons. Met pullen bier. Grrr… Daar zat ik dan, op dat smalle bankje, met een hongerige baby, en natuurlijk had ik niet meer keus dan mijn shirt of naar beneden te trekken, waardoor mijn decolleté wel erg laag werd, of omhoog te gooien, waardoor mijn laatste zwangerschapsrondingen die zich in mijn buik opgehoopt hadden zichtbaar werden. Hmmm, beiden geen prettig vooruitzicht voor deze mannen (nou ja, in ieder geval voor mij niet)…. !
Die mannen hadden ogenschijnlijk veel plezier (zagen ze mijn geworstel?) De hongerige krijs van mijn lieve kleine meisje overspoelde onderhand het nummer van de plaatselijke Dennie Christian. HELP!! Er moest nu toch echt wel wat gebeuren. Het hele terras keek me onderhand vragend aan hoe ik, de mama, de ervaringsdeskundige, dit krijsende geval dat net nog een llief lachend baby’tje was tot bedaren zou brengen.
Nou goed, dan maar omhoog met die handel. Ik bedacht me ineens dat ik nog een hydrofiele luier in de tas had gegooid vlak voor vertrek, die kon me nu dus helpen de buik die een paar maanden geleden nog ‘een mooi buikje’ werd genoemd, maar waar ik onderhand toch echt wel afscheid van wilde nemen, kon bedekken. Enigszins dan. Want mijn dochter is namelijk geen rustige drinker. Ik merk het nog steeds, stilzitten is echt geen hobby van haar. Dus dan heb je dus je dochter die na elke 2 slokken nieuwsgierig om zich heen kijkt of er nog iets anders te beleven valt dan dat noodzakelijke drinken bij mama, en die doek die op dat moment weer alle kanten opschuift, en delen van je lichaam zichtbaar maakt die je het liefst geheim wilt houden voor de buitenwereld…. Pffff…..Romantisch joh, zelf voeden. En zooo makkelijk! Ja, ja…..
Je snapt dat dit voorval echt de Mama Mañana in mij heeft aangewakkerd. Want zo’n slimme opening bij de borst neemt natuurlijk niet meteen al je zorgen weg, en ik vraag me af of het in deze situatie echt geholpen zou hebben, maar dan was die buik in ieder geval wel bedekt gebleven, en mijn borst ook. En een ding is zeker, dan had ik me in ieder geval een stuk prettiger gevoeld……
Nieuwsgierig geworden naar Mama Mañana? Kijk dan op www.mamamanana.nl