Snot en ballonnen

Wat is het toch met de verjaardag van een kind dat ik als moeder verander in een emotionele snotterbaal? Het begint al in december. In december denk ik: “nog maar een maandje.” Rond kerst word ik week van binnen. Ik herinner me hoe ik 3 jaar geleden met een ingedaald hoofd in mijn kruis door de sneeuw waggelde voor een wandeling met manlief naar de stad. Trots schreven we de naam van onze zoon in de sneeuw, om ons heen kijkend of niemand ons zag. En dat ik met oud en nieuw buiten stond te kijken naar het vuurwerk met een hand op mijn buik denkend aan het kleine jongetje wat daarin gepropt zat en ik binnenkort zou ontmoeten.

De dag voor de werkelijke verjaardag is het ergste. Rond een uur of 4 denk ik aan de eerste wee die ik voelde. En rond 10 uur ’s avonds, net als we klaar zijn met het opblazen van ballonnen en ophangen van overdadig veel slingers denk ik aan mijn vliezen die drie jaar geleden opeens braken op de wc. En dat ik toen best een beetje zenuwachtig werd, en me opeens afvroeg waar ik aan begonnen was. Een paar uur later was ik moeder van een glibberig ventje. De allermooiste baby die ik ooit gezien had. Nu kan ik dat laatste relativeren. Hij is duidelijk beter opgedroogd. Letterlijk en figuurlijk.

Twee jaar later, twee weken voor de geboorte van mijn dochter, vierden we de verjaardag in een indoor speelparadijs en kroop ik met mijn dikke buik over springkussens en door smalle gangetjes. Halverwege had ik spijt maar ja omkeren is geen optie. Resteerde niets anders dan hopen dat ze geen behoefte zou hebben om in een ballenbak geboren te worden. Gelukkig was dat niet zo. Sneeuw viel later in januari dat jaar. Ook nu maakten we een wandeling, S. op de slee en ik waggelend als zeekoe ervoor. We schreven de naam van onze dochter in de sneeuw en ik dacht: “Nu kan ze geboren worden.” De eerste wee kan ik me goed herinneren. Ik was thuis. Oh ja, het deed zeer.

Mijn man heeft niet zoveel last van deze emoties. Hij durft inmiddels wel toe te geven dat hij zwangerschappen, bevallingen en baby’s eigenlijk niet zo heel leuk vindt. Dat vind ik niet erg. Gelukkig voor hem hoeft hij geen borstvoeding te geven.

Verjaardagen zijn reden voor een feestje. Kadootjes en gezelligheid voor de jarige job. Maar ze zijn ook een reden om even stil te staan bij het ongelooflijke wat ons is overkomen toen we ouders werden van onze twee kanjers. Sneeuw valt en smelt. Onze kinderen zijn gekomen om altijd bij ons te blijven. Om samen de wereld opnieuw te ontdekken en betekenis te geven. Als je daar al geen snotneus van krijgt..