Bij het begin beginnen

Terwijl de cursor al zeker twintig keer geknipperd heeft weet ik nog steeds niet wat ik precies moet schrijven. Dat er genoeg te schrijven is dat is een feit, maar of ik het in weinig woorden kan vermelden is maar de vraag. Laat ik anders gewoon bij het begin beginnen.

September 1979 werd ik veel te vroeg geboren en gaf de weegschaal 1690 gram aan, ik woog iets meer dan anderhalf pak suiker. Gelukkig hield een glazen kastje me warm, hield mijn moeders liefde me in leven en zorgde overheerlijke melk ervoor dat ik groter werd.

September 1983 was ik zo dun dat mijn oma mijn moeder vroeg of ze me wel te eten gaf

September 1987 was ik nog steeds heel dun en kon ik eten wat ik wilde. Mijn energieverbruik was dusdanig hoog dat mijn lichaam niet eens door had dat het voedsel binnenkreeg. Het was weg voor het herkend werd.

September 1989 was ik dikker dan de meeste van mijn klasgenoten en werd ik op regelmatige basis gepest. Daardoor werd ik verschrikkelijk verdrietig en voelde ik me ontzettend eenzaam.

September 1991 lag ik in het Deventer ziekenhuis en mocht ik van geluk spreken dat ik nog leefde. Een maand lang zag ik de dood bijna letterlijk in ogen. Terwijl mijn klasgenoten elkaar leerden kennen in de brugklas waar ik ook had moeten zitten, lag ik helemaal alleen op een kamer en voelde ik me eenzamer dan ooit. Dat elk nadeel zo zijn voordelen heeft ondervond ik toen al, want ik verloor flink wat kilo’s in die quarantaine kamer.

September 1995 was ik weer gelukkig, ik zat op een nieuwe school en er was geen sprake meer van pesten. Een paar jaar lang fietste ik elke schooldag bijna twintig kilometer en het resultaat was dat ik 57 kilogram woog.

September 1999 verhuisde ik naar Arnhem. Van een kleine stad kwam ik terecht in een stad die me overweldigde en ik voelde me ontzettend eenzaam. Dat probeerde ik op te lossen met chocolade, chips en bergen frites. Of het hielp? Je emoties weg eten werkt nooit! Het pijltje van de weegschaal verplaatste zich steeds verder naar boven, hoewel ik nog altijd onder de 70 kilogram woog.

September 2001 begon ik een BBL-opleiding, maar kon moeilijk voldoen aan de verwachtingen. Niet zozeer die van mijn baas en collega’s, maar vooral aan die van mezelf. Al geruime tijd sluimerde een ziekte die ervoor zorgde dat ik continu moe was. Die vermoeidheid at ik weg met suiker en vet, dat dit van tijdelijke aard was besefte ik me niet. De teller stond inmiddels op 85 kilogram.

September 2005 wist ik inmiddels welke ziekte ik had, maar wist ik nog niet wat ik er aan kon doen. Mijn leven werd gekenmerkt door vermoeidheid, depressies, eenzaamheid en heel veel eten. De teller stond boven de 90 kilo.

September 2007 was ik een kersverse moeder die nog altijd ziek was, maar ook vastberaden om die ziekte te overwinnen en te vechten voor een goed leven met haar man en kind. Ik woog toen 107 kilogram.

September 2008 werd ik genezen verklaart door een psycholoog in het Kenniscentrum Chronische Vermoeidheid in Nijmegen. In plaats van continu oververmoeid te zijn en al mijn ellende weg te eten kon ik eindelijk vol goede moed naar de toekomst kijken. Ik besloot te gaan hardlopen en te trainen voor de Marikenloop in Nijmegen, mei 2009, maar woog nog altijd 103 kg toen ik die liep.

September 2009 rende ik de Bridge to Bridge met een gewicht van 82 kg. Ik had dé manier gevonden om af te vallen, alleen mijn voeding aanpassen bleek niet te helpen, maar daarnaast vijf dagen per week te trainen wel. Ik blaakte van de energie en vreetbuien had ik niet meer. Een paar maanden later woog ik 77 kg en was ik in totaal dertig kilogram afgevallen.

September 2010 raakte ik spontaan zwanger van mijn zoontje, maar zes weken later kreeg ik te maken met een prenatale depressie. Mijn roze wolk werk donker grijs en in de maanden daarna kwam ik veel te veel kilo’s aan en sloot ik mijn zwangerschap af met een gewicht van ruim 100 kg.

September 2011 was mijn grijze wolk inmiddels pik- en pikzwart geworden door angst- en paniekaanvallen die me dusdanig aan het wankelen brachten dat ik alle zeilen moest bijzetten om überhaupt te “overleven”. Inmiddels woog ik een intens verdrietig makende 110 kg.

September 2014 woog ik 80 kilogram, ik was er inmiddels weer dertig kwijt, maar de zwarte wolk was nog altijd niet weg. In de maanden erna kreeg ik nog meer ellende te verwerken en kwam ik bijna tien kilogram aan doordat ik dat probeerde te verdrijven met eten.

September 2015 ligt in de toekomst en de toekomst ligt nog open. Eind vorig jaar overleden mijn oma (moeder van mijn moeder) en mijn opa (vader van mijn vader) met een tussenpoos van twee maanden. Dat was zeer intens en hoewel ze beiden op leeftijd waren toch onverwacht. Door dat verlies kon ik eindelijk al die tranen kwijt die al in mij zaten vanaf het moment dat zoonlief werd geboren. Het was een zegen en ik zag een zonnige toekomst tegemoet. 2015 moest wel mijn jaar gaan worden! Helaas vond mijn lichaam dat ik wel wat ontstekingen in mijn mond kon gebruiken en daardoor loop ik al acht weken lang met pijn in mijn mond rond. Persoonlijk vond ik alles bij elkaar opgeteld wel genoeg, maar ik heb helaas niets te kiezen.

Hoe dan ook, zoals al eerder in mijn leven heb ik ook de afgelopen weken ervaren dat elk nadeel zijn voordeel heeft en ben ik flink wat kilo’s kwijtgeraakt. Samen met de kilo’s die ik eerder dit jaar al verloor maakt dat het resultaat van minus 35 kilo op moment van schrijven. Hoe de teller zal staan in september weet ik niet, maar door alle ellende weet ik wel dat ik in staat ben om keihard terug te vechten. Twee weken geleden heb ik voor mezelf een T-shirt besteld met de tekst: “What doesn’t kill you makes you stronger,” en het eerste dat ik deed was een tien kilometer hardlopen met dat shirt aan. Nog elke dag heb ik pijn in mijn mond en kan ik de ellende nog steeds niet achter me laten, maar ik voel me ook elke dag sterker worden, omdat het me eindelijk lukt om de zorgen uit mijn hoofd te krijgen door te sporten. De komende tijd wil ik jullie meenemen naar september 2015 en ik hoop dat ik jullie kan inspireren.

Mooi daj d’r wes bunt en wier komm’n.”

Like Arnhemse Moeders op Facebook voor meer van dit soort verhalen en interviews: