Ergernis nummer #3 – macho gedrag

Als frequent sportschoolbezoeker kan ik me af en toe enorm ergeren aan bepaalde factoren of bepaalde mensen. Dat ik niet de enige ben zie ik vaak terug in tijdschriften, op Facebook, op Instagram en op de rest van het internet. Iedere sportschoolbezoeker ergert zich wel eens, in meer of mindere mate, aan andere sporters en misschien hoort dat er ook wel een beetje bij. Toch denk ik dat je best rekening kunt houden met de acties die je uitvoert waar anderen eventueel last van kunnen hebben. In de serie, ergernissen in de sportschool zal ik mijn ergernissen met jullie delen.

Ergernis nummer #3 – macho gedrag

De vorige keer schreef ik dat ik een grote hekel heb aan kreuners in de sportschool. Misschien moet ik daar maar van afstappen, ik heb namelijk een nieuwe ergernis. Of beter gezegd, het is een ergernis die ik vergeten was, omdat ik er heel lang niet meer mee te maken heb gehad. Het is een ergernis waar ik eigenlijk door gevleid zou moeten zijn, maar het niet ben.

Aandacht

Laatst was ik weer pittig aan het trainen in het krachthonk. Het was woensdagmiddag en hoewel ik er de voorkeur aan geef om ’s morgens te trainen maakte ik gretig gebruik van de mogelijkheid om een extra keer te sporten. Mijn schoonouders kwamen de kinderen om één uur halen voor een middagje Ballorig en ik word na twaalf weken continue kiespijn en mondpijn inmiddels helemaal krankjorum dus had ik afleiding nodig. Ik geef toe dat ik het heel eng vond om te gaan, met name uit angst voor de pijn die uiteindelijk bleek uit te blijven.

Hardlopen

Op weg naar de hardloopband viel het me al op dat ik nagekeken werd, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me daar niet door gevleid voelde. Tijdens het hardlopen bleven de blikken komen, maar ik kon me nog redelijk concentreren dus schonk ik er weinig aandacht aan. Omdat ik na de Marikenloop van 17 mei niet meer heb hardgelopen (ook omdat ik de weken erna drie kiezen werden getrokken) vond ik dat ik niet te hard van stapel moest lopen. Daarnaast had ik mijn nieuwe hardloopschoenen aan en die moeten ook ingelopen worden.

Big brother is watching you

Na twee kilometer voelde ik al dat de afgelopen weken er niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk behoorlijk ingehakt hebben dus vond ik het wel prima. Ik kon de dag erna altijd nog lekker buiten gaan hardlopen en ik voelde sterk de behoefte om wat gewichten te heffen. Voordat ik daarmee begon voelde ik een zekere onrust in mijn lichaam en sprak mezelf ernstig toe om te relaxen, omdat ik anders nog wel eens kon eindigen met een gebroken kaak door een dumbbell die te snel naar beneden kwam. Gelukkig vond ik die rust en vond ik een bankje, iets dat ook een grote uitdaging was aangezien het erg druk was. Wederom viel het me op dat ik gevolgd werd in mijn acties. Een zeker niet onaantrekkelijke man keek naar me terwijl ik en step pakte, de barbell aanpaste aan een goed gewicht en ging liggen om te gaan bankdrukken.

Macho macho man

Terwijl ik met het eerste setje bezig was zag ik hem overduidelijk naar me kijken. Het was niet meer een kwestie van tussen de wenkbrauwen doorkijken, maar echt overdreven staren. Na twintig heffingen ging ik rechtop zitten. Nadat ik eenmalig oogcontact met hem had gehad besloot ik hem zo min mogelijk aan te kijken, best een uitdaging wanneer iemand pontificaal voor je staat! Tussen elke set heb ik altijd dertig seconden pauze (soms meer) en staar ik meestal wat voor me uit of ik kijk wat rond om te zien waar de rest van de mensen (bijna altijd mannen) mee bezig is. Soms puur uit nieuwsgierigheid of ze het goed doen, maar ook om nieuwe oefeningen te vinden. Ja, ook ik kijk dus naar de andere mensen in de sportschool, maar ik staar nooit. Nou ja, oké ik zal eerlijk toegeven dat ik laatst naar iemand staarde, maar dat kwam omdat ik heel even dacht dat Arie Boomsma in mijn sportschool was. Verder dus nooit!

Ongegeneerd staren

Toen deze man doorkreeg dat ik een rustpauze had ging hij zeer overdreven zijn biceps trainen. Nou ja, dat denk ik dan, want hij bewoog zijn armen zo snel op en neer dat het leek alsof hij een ouderwetse waterpomp op gang moest helpen. Het zag er stiekem best sneu uit dus ik was blij dat de dertig seconden voorbij waren. Opvallend was dat hij, op het moment dat ik weer ging liggen, klaar was met zijn oefening en hij vervolgde zijn missie, ongegeneerd staren. Een vleiend gevoel had ik inmiddels al lang niet meer en ik begon me aan hem te irriteren. Hij liep langs me heen en keek uitermate overdreven naar me. De tweede set was bijna voorbij en ik wist wat er dan zou gebeuren, sommige mannen zijn zo voorspelbaar. Jawel hoor, meneer moest weer zijn biceps oppompen. Inmiddels waren er om mij heen wat mannen die doorhadden wat er gebeurde, want ik zag wat wenkbrauwen omhoog komen en wat hoofd geschud. Ik probeer er niet teveel over na te denken wat ze dachten. Of ze vonden hem nogal sneu of ze begrepen niet waarom hij dat juist bij mij deed, terwijl er genoeg mooie vrouwen in de sportschool rondliepen. Hoe dan ook, mijn irritatielevel was inmiddels zo hoog dat ik niet meer wist of ik hem moest vragen: ” Heb ik iets van je aan?” of dat ik hem keihard uit moest lachen. Het gewicht dat hij in zijn handen had was (als ik het goed gezien heb) vier kilo.

Oordelen

Nou geef ik eerlijk toe dat ik aan het oordelen ging en ja dat is een zeer slechte eigenschap van mij, zeker omdat ik er zelf een bloedhekel aan heb. Ik ben ook maar een mens! Zeker in de sportschool probeer ik mensen niet aan te rekenen welk gewicht ze pakken, maar in dit geval was het overduidelijk dat dit niet meer een kwestie was van trainen, maar van indruk maken. Op mij maak je op die manier absoluut geen indruk. Op mij maak je indruk als je gedreven en geconcentreerd bezig bent en je absoluut niet bezighoudt met anderen. Dat vind ik zelf ook erg prettig namelijk. Macho mannen hou ik niet van! Overigens heeft het helemaal geen zin om op mij indruk te maken, want ik ben al bijna achttien jaar heel gelukkig met mijn mannetje die op mij indruk maakt door er simpelweg gewoon voor mij te zijn.

Pijn is (niet) fijn

Om even aan te geven hoe erg ik van slag was, ik liet een dumbbell op mijn wijsvinger vallen. Hoeft niet perse pijnlijk te zijn, maar helaas zat er ook nog een scherpe rand van het dumbbellrek tussen en dat maakte het wel pijnlijk. Het bloedde nog behoorlijk dus vloekte ik diep van binnen. Als er een punt was geweest waar hij zich van zijn goede kant kon laten zien dan was het wel dat moment. Maar nee hoor, geen ridderlijke moed. Gelukkig niet!

Fitnessmamablogt

Hoe dan ook, niet veel later besloot hij af te taaien en dat was een enorme opluchting. Ik moest namelijk steeds voor zijn neus nieuwe dumbbells pakken en ik wilde hem absoluut niet de indruk geven dat ik eventueel geïnteresseerd zou zijn (er even heel ego vanuit te gaan dat hij wel in mijn geïnteresseerd was, want ik kan geen enkele reden verzinnen waarom hij anders zo macho deed). Hij taaide dus af. Zou het mijn t-shirt zijn geweest? Misschien viel het kwartje toen. Ik heb namelijk laatst een nieuwe shirt laten maken met achterop mijn blognaam. Alleen de naam, maar wellicht schrok het woordje mama hem af. Hoewel ik in het begin mezelf wat geneerde met mijn blognaam achterop was ik er op dat moment heel blij mee. Of dat het is geweest weet ik niet hoor, maar daarna volgden zijn ogen mij niet langer. Dat gaf heel wat rust!

Sluit je aan bij meer dan 800 moeders uit regio Arnhem: like Arnhemse Moeders op Facebook!