Het kan ook anders

Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat ik iedere dag rond theetijd zo hongerig was dat ik geen weerstand kon bieden aan gezouten cashewnoten, roomboterkoekjes, pure chocolade met hazelnoten, of toastjes met Boursain en filet americain. Het liefst at ik het dan ook allemaal tegelijk. Ik vind het nog steeds heerlijk, dat zal ook wel nooit veranderen. En het ligt beslist ook aan het moordende tempo waarin ik werkte, mijn huis stofvrij maakte, grote pannen met eten kookte, mijn zestal opvoedde, mijn (toen nog) vier honden uitliet en ’s avonds dan ook nog vrolijk achter de studieboeken kroop. Die tijd is dus voorbij en ik denk echt met bewondering aan mijn tomeloze energie terug!

Hongerig ben ik nog steeds, eigenlijk de hele dag. Mijn man moet er altijd erg om lachen als ik ’s morgens vroeg aangeef dat ik toch wel écht heel erge trek heb in dat beschuitje en dat kopje thee, wat ik al zolang we samen zijn, op bed geserveerd krijg. Hongerig ben ik, maar ook geschrokken. Want al die kleine beetjes lekker snaaien, zo tussendoor als je druk bent, of lang in de auto zit, blijken onverbiddelijk op je heupen plaats te nemen als ongenode gasten die ook nog duidelijk maken dat het ze goed bevalt en ze niet van plan zijn om zonder slag of stoot te vertrekken.

Er moest dus rigoureus werk verzet gaan worden op dat gebied. En aangezien ik wel enorm energiek, maar niet altijd even gezond leef (tot midden in de nacht werken of leren en dan ’s morgens vroeg weer met een boterham en sterke kop koffie in de hand vertrekken voor een lange rit), heb ik besloten dat af en toe een salade, of af en toe geen brood eten, nu tot het verleden moet gaan behoren. Heel braaf wijs ik dus de heerlijk uitziende broodmand compleet met roomboter en olie van de hand in het restaurant, neem geen fles wijn maar een glas, en schenk nog maar eens wat water in. Met bubbels, want dat smaakt toch net wat beter dan plat water, wat helaas, ondanks al het goede ervan, net zo smaakt als het klikt.

Na veel lezen, surfen op het web en serieuze trainingen en lezingen schaf ik dus vol goede moed en gesteund door mijn niet meer zo vriendelijke spiegelbeeld, alle supplementen aan die ik nodig blijk te hebben. Er blijkt een nog onbekende wetenschap achter te zitten, die zich uit in een nieuwe terminologie. Plots weet ik wat enzymen doen (hoe beter de werking, hoe beter de afvalstoffen afgevoerd worden), leer ik dat met mijn beenderengestel ik vitamine D, magnesium, calcium en vitamine K2 moet slikken en blijkt stress de grootste boosdoener te zijn als het om dik-zijn gaat. Ik kan er dus niets aan doen, probeer ik nog even, maar ik weet zelf natuurlijk ook wel dat de schaal bitterballen met een flinke kwak mayo, de dagelijkse gezellige witte wijntjes met kaas en dat extra toefje slagroom op de verse aardbeien wel heel goed meehelpen.

Gelukkig begin ik er steeds meer lol in te krijgen om anders te koken, en dus ook anders in te kopen en nieuwe gerechten te maken. Het gebeurt natuurlijk ook dat uit de ijskast verse gember wordt gepakt, er met opgetrokken neus naar gekeken wordt en me gevraagd wordt of dit werkelijk eetbaar is. Ja zeker! Net als de avocado (niet zo hard erin knijpen a.u.b.), maïs (met de lange harde slierten er nog aan, alsof je ze net in een geel veld in Frankrijk geplukt hebt), ananas (geen blikjes meer waarbij de schijfjes druipen van de suiker), kiwi, uien, witte kool, aubergine en watermeloen. Dat zijn dan ook meteen de minst bespoten groenten en fruit.

Hoe dat nou komt, dat we altijd weer terugvallen op onze oude eetgewoontes en het zo lastig is dit te keren? Omdat 95% van ons gedrag op de automaat gaat en wil je je gedrag aanpassen, je dan echt een contract met jezelf aan moet gaan. De kracht van het onbewuste komt alleen tot volle bloei als je tot in detail de visualisatie uitvoert. Het emotionele brein is immers het sterkst en zoete hapjes werken nou eenmaal troostend. Dus moet ik ervoor zorgen dat ik datgene wat ik wens, vaak zie zodat het goed binnenkomt en dat ervoor zorgt dat ik de focus behoud. Rood, groen, geel en oranje gemengd op de volle fruitschaal helpt, net als de blender die eindelijk dienst doet (ik heb me echt jarenlang serieus afgevraagd wat ik daar nou mee moest) om al die kleuren te vermengen tot een heerlijk sapje wat ook nog heel goed vult. Geen opgestapelde flessen cola meer in de ijskast voor een grote baco maar heel veel groenten, die veel minder saai blijken dan ik dacht, zeker als je ze samenvoegt met knoflook, ui en citroen.

Of het me lukt er daadwerkelijk goed mee af te vallen, na de eerste overwinningspondjes, laat ik je weten. Dat ik er zeker beter uitzie nu ik gezonder (lees, minder vet, minder zuivel, minder brood, minder alcohol, nou ja, dat lukt niet altijd even goed) eet en drink, is een feit. Dat mijn haar weer dik en sterk is ook. Dat ik weer genoeg energie heb om weer aan nieuwe dingen te beginnen ook. Ik moet dus even geduld hebben. Dat zeg ik trouwens ook tegen mijn gezinsleden als ze vragen waar al die potten supplementen voor dienen. “Je moet geduld hebben, ik ben daarmee de recovery van mijn lijf gestart en dat heeft tijd nodig. Let maar goed op me, dan zie je vanzelf dat het werkt!”. En dat doen ze, terwijl ze nu ook humus lusten, en dol zijn op mijn verse paprikasoepjes (zonder Turks brood) en een maaltijdsalade ook echt heel erg lekker vinden. Gelukkig! Want als je omgeving niet meewerkt, kun je nog zo je best doen, maar dan krijg je het echt niet voor elkaar.

Like Arnhemse Moeders op Facebook voor meer van dit soort verhalen en interviews: