Inspiratieblog – Hulde aan Jae West

Op Facebook zag ik zondag een prachtige YouTube-video voorbij komen dat ik graag met jullie wil delen. In mijn blog ‘Bij het begin beginnen’ kon je lezen over mijn gewichtsgeschiedenis. Dat daar veel meer achter schuil gaat zal je vast begrepen hebben, je komt niet zomaar vijftig kilo aan in zo’n tien jaar tijd, daar moet je wel hard je best voor doen.

Die laatste opmerking is uiteraard sarcastisch bedoeld, want in die vijftig kilo zit zoveel pijn en verdriet dat ik zeker tientallen pagina’s nodig zou hebben om daar over te vertellen. Dat emoties weg eten niet slim is weet iedereen, maar tussen weten en niet doen zit een wereld van verschil. Al sinds ik een jaar of vijftien ben heb ik een haat-liefde verhouding met eten, ik ben er dol op en tegelijkertijd verafschuw ik wat het met mijn lichaam doet en heeft gedaan.

Haat-liefde verhouding

Met maatje 34 en een gewicht van 58 kilogram bij een lengte van 168 cm mocht ik heel tevreden over mezelf zijn toen ik vijftien jaar oud was, maar destijds voelde ik me dik en lelijk. Van bovenaf zag ik een dikke buik en in mijn hoofd was ik dus dik. Dat moet me trouwens terugdenken aan een video die ik ooit op de basisschool zag. Het moet haast wel een documentaire zijn geweest, of iets van Het Klokhuis ofzo, het ging in ieder geval over anorexia. In die video zag ik een verschrikkelijk dun meisje waar je elke rib van kon tellen en die armen had als luciferhoutjes. Het maakte veel indruk op me, maar dat was nog niet alles. Op een gegeven moment draaide de videocamera van het meisje weg richting een spiegel waar zij voor stond. In één ogenblik zag je het shot van haar verschrikkelijk dunne lichaam wijzigen in een blik in de spiegel, daar aar was een ontzettend dik meisje te zien. Het was overduidelijk dat dit dunne meisje zichzelf zag als een dik iemand. Dat beeld vond ik zo verschrikkelijk dat ik mezelf op dat moment beloofde nooit mijn eten uit te braken en mezelf op die manier dun te hongeren. Maar drie keer in de twintig jaar daarna heb ik een vinger in mijn keel gestoken om het eten kwijt te raken, dat lukte tot drie keer toe niet. Toch zijn er nog dagelijks miljoenen meisjes ter wereld die dit wel doen en er zijn zelfs pro-anorexia websites, dat vind ik een zeer kwalijke zaak. Zover ben ik nooit gekomen, maar een haat-liefde verhouding met eten ontwikkelde ik zes jaar na het zien van die video.

Eigenwaarde

Dit is maar een heel klein stukje over mijn verleden en later zal ik er eens iets meer over vertellen. Vandaag wil ik het dus hebben over het YouTube-filmpje dat mij diep ontroerde en waar ik dan ook met tranen in mijn ogen naar heb zitten kijken. En nogmaals. En nogmaals. Wat het precies is dat mij zo ontroert weet ik niet precies, het is een gevoel heel diep van binnen dat ik (nog) niet kan plaatsen. In het filmpje zie je hoe Jae West haar jurk uittrekt op de straten van Piccadilly Circus (Londen) en daar in haar ondergoed gaat staan, een bord voor haar voeten neerzet, een blinddoek om doet en er met haar armen wijd gaat staan. Op het bord staat (vrij vertaald): Ik sta voor een ieder die te kampen heeft gehad met een eetstoornis of een slecht gevoel van eigenwaarde heeft, zoals ik… Teken een hartje op mijn lichaam om zelfacceptatie te stimuleren. Een aantal minuten gaan voorbij en even lijkt het erop dat niemand het aandurft om een stift van haar te pakken en op haar lichaam te tekenen, maar dan zie ik jong meisje (tiener?) naar voren lopen om het eerste hartje op haar linker bovenarm te tekenen. Snel daarna volgen er meer mensen en uiteindelijk staat haar hele lichaam vol met hartjes. “I think it’s amazing what you are doing!”, hoor ik een man zeggen en de tranen springen me in de ogen. Ja, het zeker wonderbaarlijk wat ze doet. Wat is deze vrouw moedig om daar zo te gaan staan en mensen op te roepen om zelfacceptatie te stimuleren.

Niet de enige

Aan het einde van de video staat dat 60% van de volwassenen zich schamen voor de manier hoe ze eruit zien. Daar ben ik één van, want hoewel ik onwijs trots op mezelf ben dat ik voor de tweede keer meer dan dertig kilogram ben afgevallen, vind ik het ook erg moeilijk om mezelf te accepteren zoals ik eruit zie en wie ik ben. Ik hoop met heel mijn hart dat de mensen op Piccadilly Circus een herinnering voor het leven hebben meegenomen die dag en mezelf kennende zal ik hier nog regelmatig aan terugdenken wanneer ik van bovenaf naar mijn lichaam kijk. Nog altijd zie ik hetzelfde als toen ik vijftien jaar oud was, het verschil met nu is dat ik in die twintig jaar dusdanig veel heb meegemaakt dat het niet erg is om die buik te zien. Die buik is dik geworden door veel eten, maar die buik is ook dikker geworden door de twee kinderen die ik er veertig weken lang in heb mogen dragen en die me liefkozend met hun handje langs mijn baarmoeder lieten weten dat ze er goed zaten. Deze video heeft er vandaag voor gezorgd dat ik iets minder streng voor mezelf ben. Ik eindig met een quote van Jae West. Onthoudt die naam en onthoudt haar boodschap.

“The thought of looking down at my body and seeing it covered in love hearts from other people brought tears to my eyes. It was a reality check of how harsh we can be on ourselves, we really can be our own worst critics. The unrealistic expectations we place on ourselves can cause us to reject the love that others openly give because of a feeling of unworthiness.*”

Wil je het hele verhaal van Jae West lezen? Klik dan >>>HIER<<<

* Van de gedachte om neer te kijken op mijn lichaam en te zien dat het bedekt is met liefdeshartjes van andere mensen kreeg ik tranen in mijn ogen. Het was een realiteitscheck over hoe hard wij voor onszelf kunnen zijn, we kunnen onze ergste criticus zijn. De onrealistische verwachtingen van onszelf kunnen leiden tot het afwijzen van liefde die anderen ons geven, vanwege een gevoel van onwaardigheid (vrij vertaald).

Bron uitgelichte foto: Flickr – Yon Garin – Piccadilly cirsus

Sluit je aan bij meer dan 700 moeders uit regio Arnhem: like Arnhemse Moeders op Facebook!