Maart roert zijn staart

Het voelt alsof de zomer is begonnen en ik begrijp niet waarom ik nog geen zomerjas heb gekocht. Mijn winterjas ligt naast me in het zand en daarop die van mijn dochters. Zij spelen in een overbevolkte speeltuin. Ik kijk naar ze met mijn zonnebril op mijn ogen en een grote glimlach rond mijn mond.

Pasen moet nog komen en na die heerlijke week vol zon, zand en speeltuin besluit ik op zaterdagochtend dat we wel even op de fiets naar de markt kunnen voor paastakken.

Oja, mijn oude fietstas was afgescheurd en de nieuwe ligt al te glimmen in de gang. Die zet ik er gauw even op terwijl de kinderen zich vast wel even vermaken in de voortuin. Het was nog een wonder ze sjaals en muts ophadden terwijl ze op me stonden te wachten. Het prutsen met de nieuwe fietstas is ondertussen begonnen. Dat gaat helemaal niet zo makkelijk als ik had gedacht… Het fietsstoeltje wordt er af gehaald. Poging 1 mislukt. Het fietsstoeltje wordt er weer opgezet. Poging 2 mislukt. De dreumes begint te jammeren en de oudste stelt ondertussen haar vijfde vraag op zeurtoon. Poging 3 mislukt. Ik begin dingen te zeggen als: ‘Mama vindt zeuren niet leuk, hou eens op.’  Poging 4 mislukt. De dreumes besluit nu al jammerend naast mijn fiets aan mijn benen te gaan hangen. Poging 5 mislukt. Mijn handen zijn ondertussen ijskoud en mijn humeur…tja….

Ik besluit het op te geven en ga met de kinderen terug naar binnen. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Ondertussen is manlief te hulp geschoten en zijn de kinderen binnen lekker gaan spelen. Ik voel de frustratie nog steeds door mijn lijf gaan en ik vraag me af waarom. Wat maakt mij nu zo boos en geïrriteerd? Dat die fietstas never nooit samen met een kinderzitje op een bagagedrager past? Of dat dingen nu eenmaal niet altijd gaan zoals ik wens. Een levensles op die ijskoude zaterdagochtend in maart. Enne, voor de oplettende lezer: een gat in de markt!

Like Arnhemse Moeders op Facebook voor meer van dit soort verhalen en interviews: