Mam op stap: Dreamfields

Voordat ik Elia kreeg ging ik regelmatig uit met vriendinnen. Van dansen kon ik zó genieten. Na de bevalling moest ik er even niet aan denken. Wennen aan moeder zijn kostte gewoon veel (lees: bijna al mijn) tijd.

Toen Elia 1,5 was begon het weer te kriebelen. Op een avond belde ik mijn vriendin op en dwong haar om haar plannen voor die vrijdagavond te cancelen om samen op stap te gaan. Sindsdien plan ik regelmatig dansuitjes om mezelf weer ‘op te laden’.

Afgelopen zaterdag was het festival Dreamfields in Lathum. Omdat het festival zo dicht bij Arnhem was keken we niet goed naar de line-up wanneer we de kaartjes bestelden. Toen de bus parkeerde bij het festivalterein viel ik met mijn neus in de hardcore-boter. Licht in paniek keek ik mijn gezelschap aan en zei een beetje paniekerig: “Hardstyle?”. Hardstyle is niet echt mijn ding.

Maar goed. De kaartjes waren immers al gekocht, de outfit geslaagd en het weer goed. We gingen er het beste van maken. Het festivalterrein was leuk ingedeeld. Inclusief klein strandje. Bij het andere podium werd wat meer house muziek gedraaid. Uiteindelijk hebben we ons hier prima vermaakt.

Wat ik zo kan waarderen van een festival is dat het overdag is. Dat je de volgende ochtend om 6.00 dwingend wordt gewerkt met “Mama, nede” (beneden) is dan, bij geen kater, niet zo erg.