Therapeutisch strijken

Overdag met twee kinderen om mij heen het huishouden doen? Ja, dat kan, ik geef de kleintjes ook een doekje en kan vervolgens het hele huis (ook waar we vloerbedekking hebben) gaan dweilen omdat met een drijfnat doekje rondlopen zo interessant is.

Daarna lekker stofzuigen en de kleinste klimt er meteen bovenop.  De oudste die elke drie minuten de stofzuiger uitzet omdat ze iets heel belangrijks te vertellen heeft. De plantjes hebben water nodig en dat komt mooi uit, dat klusje wordt graag van me overgenomen. Hoeft mama lekker niks te doen. Behalve naderhand met een doekje alles droogmaken. Of twee weken later de vensterbank opnieuw schuren en verven omdat ik dacht dat het dit keer wel zonder knoeien was gelukt.

Dat is de reden dat ik eens in de week, rond een uur of acht, helemaal alleen naar de zolder ga om nog een leuk klusje te klaren: het strijken van 7 overhemden, een paar bloesjes en wat rokken. Uit veiligheidsredenen durf ik dit niet samen met mijn kinderen te doen. En sta ik regelmatig in alle eenzaamheid een uurtje te ploeteren.

Gelukkig zie ik het tegenwoordig niet meer zo. Ik ga namelijk niet ‘gatverderrie, ik moet weer strijken…’ Maar: ‘Ik ben even een uurtje therapeutisch strijken’  Heerlijk…. verstand op nul, gedachten op oneindig en lekker ontspannen. Me, myself and het strijkijzer.

Like Arnhemse Moeders op Facebook voor meer van dit soort verhalen en interviews: