Zindelijkheid: een strijd?!

Het is ochtend, E. rent paniekerig naar mij toe en zegt “Mama. lui-juh” (“Mama luier”). Het is zijn aankondiging van een poepluier. De tijd tussen deze eerste aankondiging en de daadwerkelijke poepluier kan variëren van een kwartier tot 24 uur.

Ik troost hem en hij speelt verder. Een paar uur later en in de avond gebeurt hetzelfde. De laatste keer is het serieus. Hij stort zich op me, houdt me stevig vast en verkrampt. Ik zie dat hij het druk-gezichtje trekt. Hij poept, eindelijk. De laatste keer was alweer een paar dagen geleden.

Ondanks de opkomende geur en het zwetende kindje in mijn armen ben ik blij omdat ik zijn opluchting voel. Wat hem over de dag nu dwars zat weet ik niet goed. Zou het buikpijn zijn of vindt hij het opkomende, stuwende gevoel in zijn buik gewoon eng? Hoe dan ook, zijn buikje is weer ‘leeg’, de luier vol. Missie geslaagd. Zo voelt het.

Wanneer E. in een soort knuffelpositie op mijn schoot zijn behoefte doet heb ik van die kleine beziningsmomentjes. Dan bedenk ik me hoe mooi en stinkend tegelijk het moederschap kan zijn bijvoorbeeld. Maar sinds 2 weken bekruipt me een onbehaaglijk gedachte wanneer E. weer moet poepen, ik zie namelijk niet waar ik moet beginnen met hem zindelijk krijgen.

Steeds zodra ik de po alleen al tevoorschijn haal vertoont E. excessief vluchtgedrag. Zodra ik hem te pakken heb is zijn tweede strategie huilen en derde strategie iets wat op planking lijkt. Hem op de wc zetten hoef ik al helemaal niet te proberen. Je begrijpt dat in zo’n situatie de luier voor mama ook lekker makkelijk is, voor nu dan.

Elke keer dat hij poept neem ik me voor morgen/volgende week/in de vakantie écht te starten met de eerste stappen richting zindelijkheid. Maar hoe? E. is 26 maanden dus volgens mij heb ik nog even, maar niet oneindig.

Zijn er moeders hier die me even een hart onder de riem kunnen steken en zeggen dat het goed komt?! Tips zijn natuurlijk ook welkom…

Sluit je aan bij meer dan 1000 moeders uit regio Arnhem: like Arnhemse Moeders op Facebook!