#genoeggezwegen. Goed idee of klopjacht?
Oplettende moeders zullen hem ongetwijfeld voorbij hebben zien komen. De hashtag #genoeggezwegen nodigt moeders uit om hun traumatische bevallingen te delen met de wereld. Uitgangspunt is dat er bevallingen worden uitgevoerd zonder dat goed naar de behoeften van de moeders wordt geluisterd.
Door hun verhaal op een a4 te schrijven en een foto hiervan te delen via de Facebookpagina ´geboortebeweging´, deelden al meer dan 600 moeders de meest afschuwelijke geboorteverhalen. Verhalen die gedeeld moeten worden, maar ook verhalen waar de nodige kritiek op is gekomen. Zo deed een vroedvrouw haar beklag over het feit dat moeders vaak gewoon niet snappen dat iets soms gewoon even moet. Een bevalling kan behoorlijk traumatisch zijn, maar ze heeft het gevoel dat er een ware klopjacht op zorgaanbieders is ontstaan. Daarnaast boezemt het vrouwen die moeten bevallen (onnodige) angst in wat weer nadelige gevolgen heeft voor het bevallingsproces. Kijk hieronder voor een aantal voorbeelden.
Wat vind jij? Is de hashtag #genoeggezwegen een goede manier om deze verhalen bespreekbaar te maken? Of is het een onnodige klopjacht op gynaecologen en verloskundigen? Laat het weten in de reacties!
The Author
4 Comments
Sommige dingen vind ik vreselijk om te lezen. En soms denk ik.. wie is nou de arts… wie ben jij om te bepalen of een knip bijvoorbeeld wel of niet nodig is? Daarom heb je een vk of gynaecoloog….
Hoewel het meeste echt gewoon te belachelijk voor woorden is en super dat dat aan het licht gebracht word… vind ik sommige echt overdreven..
Uren alleen gelaten met z’n 2en.. bijvoorbeeld.. stuur je man die gang dan op, mijne had een arts aan z’n haren mee getrokken… en mijn man is echt geen stoere vent ofzo
Er zijn ook zoveel verschillende soorten verhalen te lezen en er zijn duidelijk twee kanten in deze discussie. Ik begrijp je reactie helemaal!
Het uiten van meningen/gevoelens/frustraties moet kunnen, máár het wordt al snel eenzijdig en erg negatief als ik de bovenstaande voorbeelden zie. Het valt mij erg op dat er de laatste tijd precies een trend is ontstaan om de “roze wolk” te doorprikken. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen verhaal maar ik ben nog niet veel roze verhaaltjes tegengekomen (buiten die van mezelf).
Om even terug te komen op de eenzijdigheid van de getuigenissen: als ouder lijkt het natuurlijk alsof ze je in de steek laten, maar in feiten doen de zorgverleners er alles aan om jouw kind gezond en wel op de wereld te helpen (en dan komen de ouders op de tweede plaats).
En als je echt onrecht is aangedaan, dan moet je verdere stappen ondernemen ipv sociale media. Meestal heeft een ziekenhuis wel een ombudsdienst.
Dit is zo’n beetje mijn mening erover 🙂
Bedankt voor je reactie! Goed om te lezen dat ‘beide kanten’ begrepen wordt. Dat doorprikken van de ‘roze wolk’ lijkt inderdaad steeds vaker voor te komen. Of dat een wenselijke ontwikkeling is, is nog maar de vraag.