Kwart over zes

Ik voel mijn driejarige zoontje over mij heen uit bed klimmen. Daar is hij de nacht niet begonnen en echt door heb ik het ook niet gehad, dat nachtelijke bezoek. Ik doe maar alsof ik slaap. Ik hou natuurlijk alleen mijzelf voor de gek; hij voelt dat ik wakker ben. En ook al zou hij dat niet doen; er wordt directe actie geëist.

Hoewel direct. Ik heb geluk. Mijn peuter heeft de gewoonte mij niet gelijk te wekken, maar eerst op ontdekking te gaan door de rest van het huis. Scheelt toch weer drie minuten. Hij loopt mijn slaapkamer uit en stiekem check ik mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. Kwart over 6. Ik huil zachtjes in mijzelf, want elke ouder weet: peuters die na 5.30 ontwaken gaan niet meer terug naar bed. Nooit.

Mijn zoontje keert terug van zijn verkenningstocht. Ik doe weer alsof ik slaap. Je weet maar nooit denk ik tegen beter weten in. Misschien gaat hij tegen alle verwachting in toch nog even rustig liggen. Nee hoor. Hij sluipt naar me toe. ‘Mama, ik moet plassen’ hoor ik hem fluisteren. Even schiet door mijn hoofd dat hij dit expres doet, want hij weet dat ik direct uit bed spring bij deze mededeling. Terwijl hij op het toilet zit zeg ik met overdreven moederlijke wijsheid tegen hem dat het nog echt veel te vroeg is om wakker te zijn. Hij lijkt me enigszins begripvol aan te kijken. Zou hij daadwerkelijk begrip hebben? Ik word hoopvol.

Na het plasje til ik hem weer naar zijn slaapkamer. In mijn hoofd blijft maar een wens doorgalmen. ‘Please, ga gewoon nog heel even slapen. Alsjeblieft. Heel even maar.’ Ik leg hem in bed en wil naar mijn eigen bed lopen. Slechts één stap van zijn bed verwijderd wordt duidelijk dat de hoop op nog een kléin beetje extra slaap ijdel is gebleken. Hij eist ontbijt. De ijzersterke, door mij opgevoerde argumenten líjken zo steekhoudend. Dat het nog donker is buiten, dat mama moe is en dat slapen belangrijk is om groot en sterk te worden interesseert hem niets. Meneer heeft honger. Meedogenloos.

Niet onder de indruk kijkt hij me aan en maakt zijn eis nogmaals kenbaar. Ik besef dat ik niet ga winnen en begin een beetje terneergeslagen aan plan B: brood smeren, Brandweerman Sam aanzetten en instorten op de bank, hopen op wat minuutjes slaap. Natúúrlijk komen die niet. Een nieuwe aflevering van het kinderprogramma begint vanzelf, en E. zet de introsong nog maar eens wat harder. Ik schrik, doe mijn ogen open en zie hem dansen en meezingen. Opeens zie ik mijn behoefte aan slaap in perspectief. Nooit dat ik dit had willen missen.

Vond je deze blog leuk? Sluit je dan ook aan bij meer dan 900 moeders uit Arnhem!