Moederkriebels

Wanneer ik een baby zie, hoor of zelfs maar in beeld van mijn tv of telefoon zie zet ik een gek stemmetje op. Als ik over baby’s praat klinkt mijn stem ineens een octaafje of wat hoger. Als ik tegen baby’s praat lijk ik deze oma wel. En als ik de baby van mijn buren driftig hoor huilen doet mijn hart een sprongetje. Zodra ik ouders met kinderen in de leeftijdscategorie van E. of jonger zie heb ik opeens enorm de drang om te ‘bonden’ en om ervaringen met ze uit te wisselen.

En dat gaat ver bij mij. Mocht ik gesprekken over baby’s of peuters oppikken dan luister ik ongegeneerd mee. Of erger: soms meng ik me. Ongevraagd. Of het nu over reflux gaat (waar ik niet eens ervaring mee heb) of over nachtouderschap (wat overgekwalificeerd is in mijn ogen), dan spring ik in. Het ergste vind ik mijzelf nog wanneer ik random feitjes ga delen die helemaal niets toevoegen aan het gesprek. Het zou niet voor het eerst zijn dat ik de ‘wie ben je en waar bemoei je je mee-blik’ ontvang.

Die ene zwangere collega op mijn werk moet het helemaal ontgelden. Als ik iemand ken en de grens om me ermee te bemoeien daarmee kleiner is, lijkt die grens bij mij compleet vervaagd. Niet-bestaand. Bij de koffieautomaat moet  zij daardoor dagelijks verslag doen van haar gesteldheid. Daarnaast verwacht ik iedere week gedetailleerd verslagen over haar pufcursus zodat ik kan ‘zwijmelen’ bij haar lessen pershoudingen.  Het liefst in driefout.

Als ik terugdenk aan mijn zwangerschap verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht en zit ik binnen no-time op een roze wolk. En dat terwijl ik me heel goed herinner hoe een bevalling van 20 uur,  (herstellen van) de knip, het enorm slaaptekort, pijn bij het borstvoeden en het eindeloos kolven voelden. En toch weet ik zeker dat ik niet gek ben.

Tuurlijk, ik heb er ook over nagedacht. Is het door hormonen beïnvloedde gedrag en het  verbloemen van de realiteit een mechanisme om ervoor zorgen dat we ons eigen kroost leuk blijven vinden? Of misschien om ervoor te zorgen dat we ons nogmaals voortplanten?  Is dit een ‘kwaaltje’ waar die 20 and counting gezinnen ‘last’ van hadden? Of is dit gewoon een standaardfuntionaliteit die alle moeders bezitten?

Het maakt me eigenlijk niet uit. Kinderen zijn nou eenmaal gewoon leuk.

Vond je dit bericht interessant? Sluit je dan ook aan bij meer dan 1.000 moeders uit Arnhem: