Pas op! zachtjes! voorzichtig!

Voor ik het weet floepen deze woorden uit mijn mond.

En ik wil dit helemaal niet zeggen!  Ik wil kinderen leren om hun eigen grenzen te verkennen, dus om risico’s te nemen. Maar oh, wat is het moeilijk.

Toch is het ontzettend belangrijk om kinderen te ruimte te geven. Omgaan met “gevaar” geeft kinderen zelfvertrouwen en ze leren er veel van.

Het is voor de opvoeder een belangrijke taak, want uiteindelijk zal het kind toch heel veel alleen moeten doen. Een voorbeeld: toen onze dochter naar muziekles in de stad ging (met 7 jaar ongeveer) vond ik het erg belangrijk dat we op de fiets gingen. Zij op haar eigen fietsje. Doodsangsten heb ik uitgestaan, vooral omdat teveel mensen zich niet aan de verkeersregels houden. Maar, toen ze als twaalfjarige alleen naar de middelbare school wilde fietsen wist ik dat ze het kon, in tegenstelling tot verschillende andere ouders.

En dan is er nog iets: vooral jongens hebben te lijden onder de te beschermende opvoeding van ouders, kinderdagverblijfmedewerksters en  leerkrachten basisschool. Om allerlei redenen komt een jongetje in de eerste 12 jaar van zijn leven vooral vrouwen tegen. En, ook al zijn er gelukkig uitzonderingen, de meeste vrouwen houden niet zo van ‘druk’ jongetjesspel. En wat misschien nog erger is: die vrouwen zeggen vaak niet: ‘stop daarmee’  maar ‘ik vind dit niet lief van je’. En bij die laatste opmerking zend je een negatieve boodschap uit naar het kind: hij is niet lief. Terwijl ‘stop ermee’ (stop met schoppen/stop met schreeuwen enzovoort) een duidelijke boodschap is op het gedrag dat je niet wenst.

Het lijkt misschien een klein probleem, maar helaas zie ik teveel jongens die vastlopen en ik vraag me bezorgd af hoe dat komt. Begrijpen wij (vrouwen) jongens wel voldoende?

Vond je dit leuk? Sluit je dan aan bij meer dan 850 moeders uit Arnhem!