Blog

De vanzelfsprekendheid van de leugen

Door mijn Molukse achtergrond ben ik nooit écht met het Sinterklaasfeest in aanraking gekomen. De focus lag bij ons meer op kerst. Ik geloofde overigens wél in sinterklaas. Het werd natuurlijk op school gevierd, en ook mochten we thuis onze schoen zetten. Van de aankomst van Sint en Piet, een eventueel bezoek van ze of van pakjesavond kreeg ik echter weinig mee. 

Ik voelde mij totaal niet benadeeld daardoor. Nog steeds niet. Ik kwam niets te kort thuis en kreeg ook ‘gewoon’ mijn cadeaus. Waar ik me wél benadeeld door voelde, was het feit dat er tegen mij gelogen werd. Waarom zou mijn familie jarenlang tegen mij liegen? Waarom zou zo’n beetje de hele wereld tegen me liegen? Ik voelde me bedonderd.

Nu ik zelf een zoon heb zit ik in dubio. Tot vorige maand was het onderwerp Sinterklaas gewoon nog niet voorbij gekomen bij ons. De afgelopen 3 jaar was dat nog simpel: in de leeftijd van 0-2 krijgen ze er toch nog niet veel van mee. Maar toen ik hem vorige maand naar de peuterspeelzaal bracht voelde ik mij knap lullig. De zaal was omgebouwd tot een Sint&Piet-toverland en alle kinderen hadden het erover. E. snapte er niets van.

Natúúrlijk heb ik hem daarna uitgelegd wat die gekkigheid nou eigenlijk was. Dat was behoorlijk onwennig, want zo goed ken ik het verhaal zelf eigenlijk ook niet. Ik had dit jaar geluk. Ik kwam weg met het verhaal ‘dat Sinterklaas gevierd wordt’, er Pieten bij zijn en dat kinderen cadeautjes krijgen. Ik hoefde niet uit te leggen dat Sinterklaas die cadeaus geeft, waar hij vandaan komt en waarom hij doet wat hij doet. Hij krijgt nu gewoon cadeaus omdat er Sinterklaas is (gelukkig voor mij is zijn waarom-fase nog niet aangebroken).

Tegelijkertijd voelde ik me aangetast in mijn persoonlijke vrijheid. Ik wil niet liegen tegen mijn kind. Maar ik wil hem ook niet onthouden van iets waar álle andere kinderen het over hebben. En ik wil zeker niet dat mijn zoon diegene is die al zijn vriendjes veel te vroeg zegt dat hij niet bestaat. Ik vind namelijk dat andere ouders zelf moeten mogen invullen wat zij fijn vinden. Maar dan wordt ik dus wel bijna gedwongen iets te vieren waar ik niet helemaal achter sta. Ik begrijp dat mensen de fantasie van kinderen willen prikkelen met het Sinterklaasverhaal. Maar ik wil hem niet laten geloven in iets dat niet bestaat.

Nu ben ik erg bezig met de vraag wat we in de toekomst moeten doen. Zeggen dat Sinterklaas écht bestaat is voor mij gewoon geen optie. Ik zal dus op zoek moeten gaan naar een manier om het Sinterklaasfeest logisch te maken voor E., zonder dat hij er in gelooft. Een verhaal ook die op een of andere manier strookt met die van klasgenootjes. Ik hoop echt dat het me lukt.

Vond je deze blog leuk? Sluit je dan ook aan bij meer dan 1000 moeders uit Arnhem!

Previous post

Wat gaan we doen dit weekend? (3 & 4 dec)

Next post

Omgangshuis Arnhem maakt hereniging met kind mogelijk

The Author

Lisa

Lisa

Moeder (29) van een twee zonen ('13 & '18). Geboren in oost Nederland maar nu woonachtig in het mooie Arnhem. Heeft een hart voor vrouwen in hun kracht zetten.