Wisselmaandag

“Na school ga je naar papa” zeg ik blij tegen mijn zoontje. We noemen de peuterspeelzaal school. Ik doe mijn armen omhoog en juich; “Jeeeeej, naar papa” doet hij mij na. Zijn ogen stralen met het soort blijdschap die kleine nog kinderen kunnen hebben. We lachen samen. Eigenlijk wil ik janken.

In de peuterspeelzaal pakken we blokjes en bouwen we een toren. Dit keer niet twee keer maar wel vier keer. “Mama, wat ga jij doen?” vraagt hij. Ik antwoord dat ik ga werken en herhaal weer heel blij dat hij vanmiddag naar papa gaat. We juichen nog een keer. Ik leg mijn hoofd in zijn nekje, snuif zijn geur op en verbijt me.

Mijn ogen wordn rood. Succesvol hou ik de tranen binnen en pers ik een big smile eruit. Ik geef hem niet drie maar wel zes kusjes. In alle hevigheid van dit moment geniet ik van de onbevangen blik van mijn zoontje, die gelukkig geen idee heeft van de lading van dit afscheid. Een afscheid die voor mij, als co-ouder, een week duurt.

Ik loop de deur uit met nog 1 plicht: zwaaien. Superblij zwaai ik met twee handen in de lucht. Na twee handkusjes stap ik op de fiets. Eenmaal de hoek om heb ik vijftien minuten tot kantoor. Vijftien minuten voor ‘the ugly cry’ en om mijzelf te herpakken.

Naar mijn idee komt co-ouderschap het dichtst in de buurt van een ‘oké’ concept voor wanneer je niet meer samen bent met de vader van je kindje. Het beste voor je kindje is natuurlijk om niet te scheiden. Soms gaat het niet anders. Voor mij als ouder is het pijnlijk. Je kindje voor 50% van de tijd moeten missen is onnatuurlijk, pijnlijk, leeg en rauw. Gek genoeg voel ik me ook rijk, want we zijn nog steeds een liefdevol team voor ons kind.

Op wisselmaandag app ik nog even met de oppas die hem ophaalt van de speelzaal. Altijd krijg ik terug dat het goed ging, soms met foto. Daarna sluit ik ‘mijn’ week af. Vanaf dat moment kijk ik uit naar de volgende wisselmaandag, waarop hij weer bij mij komt!

Vond je deze blog leuk? Sluit je dan aan bij meer dan 850 moeders uit Arnhem!