Ziek

Vorige week was mijn zoon (3) ziek. Hij was de hele week al aan het hoesten maar leek op te knappen. Op zaterdag deed hij echter iets wat ik nog nooit gezien had: na een hele rustige ochtend in huis pakte hij een deken, ging op de bank liggen en zei dat hij moe was. Hij wilde slapen. Wij waren ons net aan het klaarmaken om naar de stad te gaan voor de nodige winterinkopen, en probeerden hem met de standaardgrapjes en bezigheden op te beuren. Waar het door ons verzonnen liedje ‘Brabant’ (vraag er maar niet naar), het tussen de vingers wegschieten van speelkaarten en de uitnodiging om te stoeien op bed normaal voor enthousiasme en lachsalvo’s zorgen, was desinteresse wat ons ten deel viel. Hij had nergens zin in.

Bij mij als moeder leidde dit uiteraard tot zorgen. Ik had E. vaker ziek gezien. Dan ging hij hoesten en kreeg hij koorts. Hij sliep dan veel en na een paar dagen was het over. Nu was het totaal anders. Nadat hij een half uur onder zijn deken lag, wilde hij weer iets doen. Dat hield hij 2 minuten vol waarna hij weer onder de deken ging liggen. Dit herhaalde zich een paar keer. Ook het aanbieden van een snoepje had een vergelijkbaar effect; 2 minuten vreugde (het blijven kinderen….) gevolgd door het terugkeren naar de bank. Totaal anders dan normaal dus. Wanneer zoiets afwijkt gaan de alarmbellen van ons moedergevoel rinkelen.

Hij viel nu echt in slaap. Een uurtje of 2 moet dat geduurd hebben en het was inmiddels het begin van de avond. Eenmaal wakker kwam het er letterlijk uit: hij moest overgeven. Eén keer en echt heel veel. Nadat alles opgeruimd was kon ik maar geen oorzaak vinden. Hij had geen koorts, werd midden op de dag moe, gaf over en had verder geen pijn. Ik ging na wat hij had gegeten en gedronken; dat wat niets anders dan wat ik op had en ik vroeg me gelijk allerlei gekke dingen af. Bijvoorbeeld of Roosvice Laxo ook ‘de andere kant op werkt’.

Hoe dan ook, de analyse kreeg ik niet rond. En terwijl ik nog steeds stond te stressen was mijn zoon alweer vrolijk aan het spelen met zijn auto’s. Hij viel die avond in slaap en werd de volgende ochtend wakker alsof hij nooit ziek was geweest. Toen hij die ochtend – gewoon weer supervroeg en heel vrolijk –  de dag begon besefte ik dat sommige dingen gewoon niet te analyseren zijn.

Ik bedacht me dat dat analyseren ons ook in de weg kan zitten. Want effectief helpt het ons niet. Of hij nu wel ziek was geworden volgens het normale verloop of niet: elke keer is het verzorgen weer anders. Maar omdat we zoveel van onze kinderen houden en ze willen beschermen willen we grip op de situatie houden. Soms gaat dat niet. Soms zit er gewoon een slechte dag tussen. Alhoewel; een slechte dag met onze kinderen bestaat eigenlijk niet.