Kraamtijd: drie dingen die ik anders had willen doen

In mei wordt E. vier jaar, waardoor ik ineens na moest gaan denken over een basisschool. Ik kan je vertellen, dat vond ik alles behalve leuk. Mijn baby is ineens groot. En dat wil ik niet. Althans, ik hoop natuurlijk dat hij groot wordt. Maar nu nog niet. Ik wil gewoon nog even genieten van mijn baby. Want dat is hij. Ondanks dat hij ‘al’ een peuter is. Ik kan me voorstellen dat mensen die dit lezen vinden dat ik mij niet zo aan moet stellen. Vier jaar, dat is nog zó verschrikkelijk jong. En waarschijnlijk hebben die mensen gelijk ook. Maar mijn gevoel zegt nou eenmaal: als dit tempo aan blijft houden is hij overmorgen tweeëndertig. 

Met die basisschool dus in het verschiet heb ik de neiging om melancholisch te worden en intensief terug te blikken naar hoe het vroeger was. Met name de kraamtijd speelt dan vaak door mijn hoofd. De periode waarin je nét moeder bent geworden en je geen idee hebt waar je mee bezig bent. Voor je gevoel in ieder geval. De periode waarin een huilbui van je kindje, waarvan je de reden maar niet kan achterhalen, een nog grotere huilbui bij jezelf oproept. Net als wanneer de afwas nog niet gedaan is, er nog maar 12 pakken luiers zijn en je over 3 weken naar de winkel moet of wanneer het regent. Ja, huilbuien waren er in overvloed. Net als twijfels, ongevraagde adviezen en wallen. Die zorgden dan ook weer voor huilbuien trouwens. Anyway, als ik terug kijk zijn er heel wat zaken die ik graag anders had gedaan in de kraamtijd. Tijd voor een lijstje.

Ik had slaaptekort niet zo laten leiden
Dat structurele slaaptekort, daar kun je je niet op voorbereiden. Althans, de eerste keer. Ik weet nog goed dat ik weken na de bevalling vooral bezig was met het bij elkaar sprokkelen van voldoende slaap. Dat ging achteraf ten koste van het bewust genieten van mijn zoontje. Zo waren er momenten dat hij volgens ‘schema’ zou slapen en dat niet deed. Of om 4.30 besloot dat zijn dag – en dus mijn dag – was begonnen. Op die momenten was ik met mijn gedachten vooral bezig met het feit dat ík geen slaap had. Daardoor zag ik niet altijd dat ik een prachtig zoontje heb die me op dat moment gewoon nodig had.

Ik was eerder gestopt met borstvoeding
Borstvoeding geven ging bij mij niet gemakkelijk. Het bleef pijnlijk, we kregen spruw en aanhappen ging maar niet. Amper een week na de bevalling startte ik met fulltime kolven. Door de lagere melkproductie voelde het ook alsof ik fulltime aan een kolf hing. Ik voelde mij meer melkproducent dan moeder. Vooral de nachtelijke kolfsessies braken me op. In een stil huis om 5.00 op de bad rand kolven liet me zó verloren voelen. Daarnaast sliep E. steeds langer door, maar moest ik nog steeds twee keer zo vaak kolven als wanneer ik direct borstvoeding zou geven. Het moment dat ik overstapte op flesvoeding zorgde direct voor een grote opluchting. Ik ben nog steeds pro-borstvoeding, maar op dat moment kon ik het niet meer aan.

Ik zou rustiger aan begonnen met werken
Voor de bevalling dacht ik dat ik na 10 weken prima aan de slag kon. De allereerste nacht had ik hier al diepe spijt van. De spaarzame vrije momenten vulden zich met paniekerige gedachten, waarin ik mijzelf zag instorten. Bezwijkt aan slaaptekort en schaamte na een complete afgang of meltdown op mijn werk – of nog erger bij een klant. Vooral na een belangrijke levensgebeurtenis moeten we niet te streng zijn voor onszelf. Wanneer je leven ingrijpend verandert heeft dat logischerwijs invloed op andere vlakken van je leven. En dat is oké. Ouderschapsverlof bestaat niet voor niets. Als het kan, doe er dan vooral je voordeel mee.

Ook Arnhemse Moeders blogger 5ter schreef een blog over ‘dat ene moment dat ze moeder werd’: Brief aan mijn eerste kind.

Vond je dit bericht leuk? sluit je aan bij meer dan 1.200 moeders uit Arnhem!