Peuters zijn aso’s

Afgelopen zaterdag. E. en ik waren in de speeltuin. Ik was blij, want hij was lekker bezig met glijden. Trapje op, glijbaan af, je kent het wel. Waarom mij dat zo blij maakte? Omdat hij dat zelf kan. En omdat hij er ook nog eens langer dan een minuut mee bezig was. Twee misschien wel. Tegen beter weten in ging ik hopen. Hopen dat hij zich ook maar een béétje zelf kon vermaken. Eventjes maar. Maar na die twee minuten zag hij toch weer die verrekte schommel. 

En in principe is er niets mis met een schommel hoor. Maar het is dus het enige speeltoestel waar hij niet zelf gebruik van kan maken. En natúúrlijk is die ook nog eens favoriet.  Het niet zelf gebruik kunnen maken van de schommel heeft twee redenen. Ten eerste is het zo’n schommel waar je niet op maar in zit. Dat is nog niet zo erg; ik ben echt de beroerdste niet en til hem er graag in. Maar na zo’n 895.200 keer uitleggen hoe je zelf schommelt (vooruit beentjes naar voren, achteruit beentjes naar achteren, ook dat ken je wel) luistert hij nog steeds niet. Dus moest ik duwen. Moest, anders zou mij een kleine woedeaanval ten deel vallen. Dat liet hij non-verbaal wel merken. En ook dat is niet zo erg (het duwen, niet de chantage), ware het niet dat de gemiddelde schommelsessie volgens E. anderhalf dagdeel duurt. En daar heb ik toch écht een iets andere mening over.

Na een half uurtje was ik het dus zat en wilde ik gewoon naar huis. Er was namelijk nog zoiets als een huishouden te runnen. De stofzuiger had al twee dagen stilgestaan en gekookt moest er ook nog worden. Andermaal bleek dat ik de woedeaanval niet voorkomen maar uitgesteld had. En weer was ik er in getrapt. Een bedankje voor dat geduw? Of überhaupt voor het parkbezoek? Voor het koekje dat hij tijdens onze urenlange wandeling kreeg? Natuurlijk niet. Ik zeg het je: peuters zijn aso’s.

Laatst schreef ik deze blog over peuters die extreem vroeg opstaan en direct actie eisen. Er is dan ook nooit, maar echt nooit ruimte voor enige vorm van compromis zodat mama nog even kan snoozen. Nee, het ochtendritueel moet altijd direct en dan ook nog volgens strenge eisen. Brood moet gesneden in de vorm van een tosti, want anders eet hij de korstjes niet op. Kleren worden aangetrokken in de woonkamer, anders gaat hij naakt naar school. Tandenpoetsen gaat zittend op het aanrecht, want het spoelwater in de keuken is lekkerder dan dat bij de gewone wasbak. Ik zeg het je nogmaals: peuters zijn aso’s.

Gelukkig is het wel zo dat als E. iets wilt dat hij het netjes vraagt.

Yeah right. Wanneer E. bedenkt dat hij eigenlijk een minuut geleden al de wieldop van een specifiek miniatuurautootje af wilde hebben bijvoorbeeld. Denk je dat er vriendelijk om mijn hulp wordt gevraagd? Nope. Ik krijg direct een woedeaanval, en dan is hij nog coulant. Hij wilt niet alleen dat ik hem direct help. Hij wilt dat ik constant weet wát hij wil, hoe hij het wil en wanneer hij het wil. Hij roept niet schreeuwerig wat hij wil. Hij schreeuwt gewoon. En dan mag ik gokken wat er is. Ik heb het al twee keer gezegd: peuters zijn aso’s.

En ik zeg het je nog één keer, peuters zijn echt asociaal. Ze hebben nergens begrip voor. Ze hebben geen geduld, geen empathisch vermogen en torenhoge verwachtingen. Ongegeneerd gebruiken ze tactieken als (dreigen met) chantage, manipulatie,  sabotage en woedeaanvallage. En het lastige is, het werkt ook nog. Want ze weten heel goed: we houden toch wel van ze. Arme ik.