Verhuisd
Geen zorgen! Het is dan misschien even stil geweest op Arnhemse Moeders, maar ik leef nog altijd! De reden dat jullie even niet van mij hebben gehoord is dat ik in de tussentijd ben verhuisd. Mijn oproepje op Facebook heeft namelijk snel een woning in De Laar West opgeleverd. Daarbij heb ik misschien wel het enige voordeel van co-ouderschap ontdekt. Het verhuizen ging namelijk behoorlijk vlot, zo zonder een 3-jarige die alle aandacht opeist. We konden alle dozen zelfs al uitpakken op de dag van verhuizing. Dat is met een 3 jarige zoon zoals jullie weten ondenkbaar.
Voorafgaand aan de verhuizing maakte ik me vooral zorgen over de impact die de verhuizing op mijn driejarige zoon E. zou hebben. Voor volwassenen is zo’n verhuizing voornamelijk een logistiek drama. Maar waar ook wij soms even de tijd nodig hebben om te wennen, is de impact voor een kind vele malen groter. Een kind wordt zonder dat hij of zij de context van de verhuizing snapt uit zijn of haar vertrouwde omgeving gerukt. Voor E. een grote verandering die diepe indruk zou maken. Althans, zo dacht ik.
In de praktijk bleek dat behoorlijk mee te vallen. Op de dag dat hij voor het eerst kwam heb ik slingers opgehangen er een klein feestje van gemaakt. Dit sloeg behoorlijk aan. Hij had wel wat kritische vragen over ‘waarom we een nieuw huis moesten’, maar nadat alle praktische antwoorden hem niet tevreden konden stellen heb ik maar gezegd dat we van het oude huis gewoon geen sleutel meer hebben. Sindsdien stelt hij hierover geen vragen meer. Hij lijkt tevreden; z’n kamer is immers groter en de speeltuin is letterlijk aan de overkant.
Achteraf blijkt de impact op mij groter te zijn. Na in een appartementje gewoond te hebben woon ik nu weer in een ‘echt’ huis met een bovenverdieping. Hartstikke leuk en fijn, maar waar ik ervan uit ging dat het verhuizen slechts één weekend in beslag zou nemen, voel ik mij nu soms aangesloten bij de branchevereniging van erkende verhuizers: ik ben namelijk constant E.’s spullen aan het verplaatsen. Het zijn twee verdiepingen namelijk, met veel meer kamers met kastjes, verborgen ruimtes en dingen waar speelgoed op, onder, aan, naast of welk ander voorzetsel dat ook kunnen liggen. Ik heb in één week nog nooit zo vaak gezocht naar het Brandweerman Sam poppetje. En dan niet degene die nog helemaal heel is, ook niet degene waar nog niks is afgebroken, ook niet die met de helm maar die waar de voet van is afgebroken. Anyway, er zijn nu zeg maar duizend plaatsen meer dan in het vorige huis waar zo’n poppetje terecht kan komen. Je hoort het al: het is één avontuur.
Een bijkomend voordeel: zo’n zoektocht werkt verbindend met mijn zoontje, want we doen het samen. We lachen erom en ik ‘mopper’ dat hij zijn poppetje goed bij zicht moet houden. Soms hebben we zo’n lol dat hij (gelukkig) vergeet wat we aan het doen waren en iets anders gaan doen. Tot op heden is het Sam poppetje nog niet boven water.
Edit: tussen het schrijven van deze blog en het plaatsen in is het poppetje tóch nog boven water gekomen. Een heel uur heeft het geduurd……
Hij is weer weg.
Vond je dit bericht interessant? Sluit je dan ook aan bij meer dan 1.100 moeders uit Arnhem: