En het geslacht van ons kind is….

Van verslagenheid via acceptatie naar euforie. Het zal ook aan de zwangerschap zelf gelegen hebben, maar mijn stemming wisselde nogal nadat ik 5 jaar geleden hoorde dat ik een zoon kreeg. Ik wilde namelijk een dochter, en in deze blog lees je hoe ik reageerde op het achteraf toch echt wel heugelijke nieuws.

Ook tijdens deze zwangerschap wilde ik – uiteraard – weten wat het geslacht van mijn kind was. De ‘verrassing’ tijdens de geboorte als je hier niet voor kiest kan me wat dat betreft gestolen worden. Die verassing is wat mij betreft nu niet anders. Wel kun je alvast rekening houden met zo’n beetje alles dat aangeschaft moet worden. Ouders die het niet willen weten; ik zal ze dan ook nooit begrijpen.

Hoe dan ook; ten tijde van mijn eerste zwangerschap, in 2013, was Jan Koning dé autoriteit als het ging om geslachtsbepaling. Hij was destijds de eerste die bij 15 weken al een eindoordeel durfde uit te spreken, en gaf aan er nooit naast gezeten te hebben. Ondanks het feit dat mij in de wandelgangen ook andere verhalen ter ore waren gekomen, kozen we er toch voor om het gewoon te doen.  Hoe dat afliep lees je dus in de blog waar hierboven al naar verwezen wordt.

Dit keer was alles anders. Door de komst van mijn eerste zoon ben ik volledig omgeslagen en ik had dan ook de stille hoop op nog een zoon. Broers die samen voetballen, fietsen, klimmen en ravotten; zowel ik als mijn vriend hadden dit romantische beeld al snel voor ogen. Nu is het zo dat het aantal echobureau’s dat een 15-weken-geslachtsbepaling doet flink is gestegen. De eerste keer was echter een fijne ervaring, en zo vond ik mezelf opnieuw terug op de behandelbank van Jan. Of onze gebeden verhoord zijn, laat ik nog héél even in het midden.

Want begrijp me niet verkeerd. Een dochter, ik zou het net zo leuk vinden en er zeker net zoveel van houden. Vroeger leek het me ook vooral makkelijker. Hoe meisjes spelen, hoe ze denken en waarom ze doen wat ze doen: ik zal het altijd beter begrijpen dan dat ik dat bij jongens doe. Zeker wanneer de speelgoedauto’s weer als fragmentatiegranaten door de kamer vliegen zou ik graag eens in het hoofd van zo’n jochie willen kijken.

Maar wat ik heb geleerd: zonen zijn mama’s-kindjes. Ze zien hun moeder als toevluchtsoord of het nu uit blijdschap, boosheid of verdriet is. Daarnaast zie ik ook ergens nog wel een kern van waarheid in de woorden van mijn vriend: “dochters, net zo leuk hoor. Maar ooit worden ze 14, 15, 16, 17, 18. En dan komen de tot de nok met testosteron gevulde puberende klasgenootjes om de hoek kijken, die net een libido ontwikkeld hebben. Dat voelt bij een zoon toch anders.”.

Gelukkig kan ik melden dat die angst vooralsnog niet nodig is. Jan gaf het al aan bij 15 weken, waarop wij hem moesten geloven op zijn blauwe ogen en de ondefinieerbare vlekken op zijn echo-scherm. Maar bij de 20-weken echo was het ook voor ons nogal duidelijk: WIJ KRIJGEN EEN ZOON!