Blog

Hormonen: maken je gek?

Een jaar of 12 moest ik geweest zijn toen ik al 100% zeker wist dat ik ooit moeder wilde worden. Vóór mijn eerste zwangerschap was het dan ook mijn grootste angst: het moeilijk of niet zwanger kunnen worden. Wat dat betreft voel ik mij een geluksvogel: zwanger worden ging bij mij twee keer probleemloos. Ik ben me ervan bewust dat dat helaas niet voor iedereen geldt. Dat is dan ook de reden dat ik twee keer heb meegedaan aan Moeders voor Moeders (MvM). Moeders voor moeders verzamelt urine van zwangere vrouwen; uit de hormonen in deze urine kunnen medicijnen gemaakt worden die vrouwen die moeilijker zwanger worden helpen.

In mijn vorige blog las je al dat ik me in mijn eerste zwangerschap totaal anders voelde dan nu tijdens de tweede. Dit kwam ook duidelijk naar voren wanneer ik ’s morgens probeerde te plassen in het opvangbakje dat elke deelnemer gratis van MvM ontvangt. Vond ik het 5 jaar geleden nog geen enkele moeite, afgelopen weken kon de gedachte eraan de rest van mijn dag bijna verpesten. Het feit dat je ’s ochtend direct iets ‘moet’ terwijl ik juist eerst rustig wakker wil worden voelde als het stoppen van het vierkante blokje in het driehoekige gat. En dat je het dan ook echt blijft proberen tot het lukt. Frustratie alom dus.

Een Moeders voor Moeders-moeder herken je aan de blauwe kratten in haar voortuin. De gevulde kratten worden tot de 15e week van de zwangerschap opgehaald en vervangen door lege kratten. Mijn kratten waren ook dit jaar goed gevuld, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik ook een paar keer heb gespijbeld. De dag dat er geen nieuwe blauwe kratten voor de deur stonden was ik ook nog eens behoorlijk opgelucht. Ik schaam me daar een beetje voor. Waarom? Dat leg ik graag uit.

Normaal gesproken zou ik er niet eens aan twijfelen om mee te doen aan MvM. Sterker nog, de dag dat er vorige keer geen nieuwe kratten kwamen was ik teleurgesteld omdat ik niet meer kon bijdragen aan het helpen van aspirant-moeders. Dit keer twijfelde ik ook niet echt over het meedoen, maar ik merkte dus dat ik er op het moment zelf wel over twijfelde: plassen in het bakje of gewoon in de wc zonder gedoe. En daarin herken ik mijzelf niet. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen hoe erg het is om heel graag kinderen te willen krijgen, maar deze niet (makkelijk) te kunnen krijgen. Gedoe zou normaal gesproken geen reden zijn om het maar niet te doen. Sterker nog, vanwege het doel zou het in mijn ogen niet eens gedoe zijn!

En toch was het gedoe hetgeen me iedere morgen aan het twijfelen bracht om een ochtendje over te slaan en me een enkele keer zelfs over de streep trok om ‘normaal’ te plassen. Nee, het was niet de geur die me tegenstond, het feit dat ik het vies vond of wat voor andere reden dan ook. Het was gewoon platte luiigheid. Het plassen in een bakje ging me wat minder handig af (je kunt wel raden met wat voor gevolg) en het overschenken in de flessen vond ik ook maar irritant waardoor ik neigde naar afhaken. ‘Normale’ Lisa zou dit nooit een probleem hebben gevonden.

Zou ik het volgende keer weer doen? Zeker weten. Ik weiger mijn hormonen tussen mij en mijn idealen in te laten staan. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Schijnbaar hebben onze hormonen niet alleen invloed op ons fysieke gestel maar ook op onze prioriteiten en idealen. Heb jij ook in jouw eigen ogen ‘rare’ dingen gedaan toen je zwanger was? Laat het weten in de reacties!

Previous post

De Pizzabakkers Arnhem

Next post

Let's talk about sex... of eigenlijk toch liever niet ?!

The Author

Lisa

Lisa

Moeder (29) van een twee zonen ('13 & '18). Geboren in oost Nederland maar nu woonachtig in het mooie Arnhem. Heeft een hart voor vrouwen in hun kracht zetten.