Moederschap is geen baan

Een tijdje geleden stuitte ik op een interessant artikel. Onderzoek van de New York Post liet zien dat het moederschap gelijk zou staan aan tweeënhalve fulltime job en dat riep meerdere vragen bij me op. Ik wilde graag weten hoe dat dan precies zat, maar tegelijk fascineerde de vraag me waarom we het überhaupt willen weten. Want waarom moeten we persé vergelijken?

Tijd
Rond 6:23 begint de gemiddelde moeder haar dag, want dan komen de meeste kinderen uit bed. De ‘werkdag’ is pas rond 20:30 afgelopen. Het vergelijk tussen een fulltimebaan en het moederschap wordt in het onderzoek alleen op basis van tijd gemaakt, waarna de conclusie wordt getrokken dat het moederschap 2,5 maal zo zwaar is. Dan gaat men er in het onderzoek voor het gemak ook nog eens vanuit dat de wel-werkende mama of de werkende partner zich voor en na het werk niet bemoeid met de opvoeding. De vergelijking wordt namelijk gemaakt met een baan die gewoon om 17:00 stopt.

Dat het onderzoek nietszeggend is, lijkt me daarom wel duidelijk. Ja, ouder ben je 24/7, maar dat geldt ook voor werkende moeders en vaders. Als we inhoudelijk naar de taken van fulltime-ouders en werkenden kijken, is de opmerking dat het fulltime-ouderschap zwaarder is op zijn minst discutabel. Maar wat mij eigenlijk meer bezighoudt is de vraag waaróm we willen vergelijken.

Erkenning
Erkenning is het laten blijken dat je iemand zijn inzet of bijdrage waardeert en op één of andere manier zijn we allemaal in een bepaalde mate op zoek naar die erkenning. Maar waarom? Het impliceert bijna dat we onszelf moeten bewijzen. Maar voor wie dan? In mijn ogen is het een persoonlijke keuze om voor kinderen te kiezen en daar dan fulltime voor te zijn, of om te blijven werken. Het is geen wedstrijd wie de beste moeder is. Zolang wij naar eer en geweten handelen en het beste voor ons kind nastreven is er ook maar één iemand van wie wij erkenning zouden moeten vragen. En dat is aan ons kind zelf.

We kennen allemaal de irritante types. Buitenstanders die ons het gevoel dat we ons aanstellen als we moe zijn. Opscheppende oermoeders die alles beter weten, en alle opvoedkeuzes die zij anders zouden maken veroordelen. Of wat dacht je van die vriendin zonder kinderen die de impact van het ouderschap echt niet weet in te schatten. Het enige wat ik kan denken is ‘so what?’ Ik sta achter mijn keuzes en handel naar wat ik denk dat goed is.

Daarnaast zit er voor mijn gevoel ook iets scheefs aan het maar willen vergelijken van een baan met het ouderschap. Op het moment dat ik perse erkenning zou willen voor hoe zwaar mijn moederschap wel niet zou zijn, zou ik mijn moederschap als een last ervaren. Voor mij is het tegenovergestelde waar. Bij een baan lever je tijd in en een vooraf bepaalde prestatie , om daar geld voor terug te krijgen. Het is een puur zakelijke overeenkomst. In het ouderschap lever je ook tijd in en moet er gepresteerd worden, maar is er geen sprake van een wederprestatie. Je doet het uit pure liefde. Als gevolg daarvan mag jij het middelpunt zijn van je kind. En hoe mooi is dat?