Een week niet bij mijn kindje…

Vorige week mocht ik voor mijn werk een week naar Italië. De vorige keer dat ik naar het buitenland ging voor werk, kon mijn dochter – destijds net geen jaar oud – mee. Nu – bijna 15 maanden – bleef zij met manlief bij opa en oma.

Hoewel ik mijn werk fantastisch vind en een weekje Italië zeker niet verkeerd is, zag ik er wel tegenop. Mijn man zou de week ervoor weg zijn. Twee weken lang zonder mijn man, nou ja, dat overleef ik nog wel. Een week lang zonder mijn kindje? Daar dacht ik anders over.

De locatie was pràchtig, het weer fantàstisch, de mensen gewèldig, dus wat wilde ik nog meer? Mijn kindje natuurlijk! Op dag vier kreeg ik een filmpje doorgestuurd: Ze Loopt! Echt waar! En niet 2 of 3 pasjes, nee, ze wandelt de hele keuken door! Ik moest wel tien tranen wegslikken.

De dag dat ik naar huis ‘mocht’ naderde snel. Wat heb ik het naar mijn zin gehad, en wat was het nuttig geweest. Maar wat had ik mijn kindje gemist.

Eerlijk is eerlijk – wat was het héérlijk om ’s ochtends tot minimaal 7 uur te kunnen slapen. Elke dag de tijd hebben om rustig te douchen. Te kunnen ontbijten, zonder tegelijk ook brood uit oren en achter ellebogen weg te vissen. Niet na te hoeven denken of ik wel voldoende fruit, luiers en drinken heb meegegeven. Wat was het heerlijk om ’s avonds met collega’s nog dat éne extra drankje te doen. Geen rekening te hoeven houden met bedtijden en … als absolute hoogtepunt: geen luiers te hoeven verschonen.

Maar wat was het heerlijk om dat lieve kleine lijfje weer in mijn armen te kunnen sluiten. Haar lieve natte kussen te krijgen toen ik ein-de-lijk weer thuis was. Haar vers gedouchte geurtje op te snuiven voor ze ging slapen. Wat was het heerlijk om zondag om 06.30 wakker gemaakt te worden door haar geluidjes.

Claudia de Breij heeft er een liedje over. De tekst gaat ongeveer zo: ‘Het is oké als je gaat, want wanneer ik je mis, weet ik weer hoe goed het is, dat jij bestaat’. Ze slaat de spijker op zijn kop.