Emancipatie in de opvoeding

Voorheen dacht ik altijd dat we er in Nederland wel zo’n beetje uit waren met de emancipatie. Wij vrouwen werken als we dat willen, mannen kunnen thuisblijven voor de kinderen. Eind goed, al goed toch?

Mijn echtgenoot en ik streven ernaar de opvoeding van onze dochter zo gelijk mogelijk aan te pakken. Dat wil zeggen, we gaan samen naar het consultatiebureau, we brengen en halen haar even vaak van de kinderopvang en we schrikken geen van tweeën terug van een vieze luier. Papa kan net zo goed boterhammen smeren, groenten prakken en snoeten poetsen als ik (of misschien wel beter!). Knuffels zijn bij papa net zo lekker als bij mama. En tranen worden door papa net zo goed getroost als door mama.

We werken allebei vier dagen. Ook in ons werk streven we naar gelijkheid. Zijn werk is net zo belangrijk als het mijne. Ik klaag wel eens dat ik daar beter mijn best voor moet doen; het lijkt voor hem allemaal vanzelfsprekender. Als hij werkt, is hij met zijn volledige aandacht bij zijn werk. Ik ben me meer bewust van de tweede rol – die van moeder – wanneer ik op mijn werk ben. Ik bespreek dit wel eens met hem. Hij zegt het te begrijpen en doet hard zijn best om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken. Maar toch, je blijft altijd ‘werkende moeder’.

Totdat hij het laatst andersom mee maakte.

Hij bracht onze dochter naar de opvang en was iets vergeten. Dit resulteerde natuurlijk in een grapje: ‘oh, oh, als papa de tas in pakt dan gaat het mis!’. Het gesprek op het consultatiebureau is bijna standaard alleen met mij. Hij vindt dit (natuurlijk) niet leuk: ik ben tenslotte ook wel eens iets vergeten in de tas te stoppen. Hij weet net zo goed hoe het met onze dochter gaat als ik.

Eindelijk ervaart hij precies waar ik ook altijd tegenaan loop, maar dan andersom! Als ik op mijn werk eens iets vergeet, komt dat omdat ik werkende moeder ben. #mombrain! Als ik een keer te laat kom, zal het wel aan de poepluiers liggen. Zoals wij vrouwen al decennia tegen het glazen plafond oplopen, loopt hij nu tegen de … tja, glazen melkfles? Hij wil als vader serieus genomen worden, ik wil als werknemer serieus genomen worden.

Laten we het voorbeeld nemen aan de Scandinavische landen, waar het ouderschap veel vanzelfsprekender gedeeld wordt tussen moeder èn vader. En laten we nu eens accepteren dat die gelijkheid zo belangrijk is, als voorbeeld voor onze kinderen maar ook om mentaal gezond te blijven in de drukke hectiek van werk en opvoeding.