Slaaptrainen of niet?

De laatste keer dat ik ècht een nacht lekker had geslapen en uitgerust wakker werd, kan ik mij niet meer herinneren. Onze kleine dame is inmiddels ruim acht maanden en werd ’s nachts nog twee, soms zelfs drie keer wakker voor een voeding. De goedbedoelde adviezen uit onze omgeving werden in meer of mindere mate met wisselend succes uitgeprobeerd. Er was echter één maatregel waar zowel mijn partner als ik niet enthousiast over waren. Slaaptraining. Laten huilen, tot ze eraan went dat ze ’s nachts zichzelf weer in slaap moet zien te krijgen.

Maar er kwam een moment dat ik er hélemaal klaar mee was. Het is gezellig enzo, die nachtvoedingen, maar na acht maanden verlangde ik weer naar een nacht waarin ik níet de 04:00 op de wekker langs zou zien komen. Heel voorzichtig polste ik mijn parter: zullen we het dan toch eens proberen? Gewoon, één keer, om te zien wat er gebeurt?

In overleg kwamen we op een soort ‘slaaptraining light’. We zouden ons kleine meisje niet urenlang hulpeloos laten huilen, maar om de vijf minuten naar haar toe gaan. We aaien over haar bol, sussen, zingen fluisterend ‘slaap kindje slaap’ en gaan weer. Als ze dan na vijf minuten nog huilt, gaan we weer terug. Dit doen we drie keer, en als ze dán nog huilt, dan halen we haar uit bed om te knuffelen en voor een beetje borstvoeding.

De eerste nacht was ze nog geen uur wakker*, de tweede nacht sliep ze door, de derde nacht huilde ze een kwartier, en de laatste twee nachten heeft ze doorgeslapen. We horen haar ’s nachts nog wel eens even zeuren, maar ze valt dan binnen enkele minuten weer zelf in slaap. Hoezee! Geen nachtvoedingen meer!

Hadden we dit niet al veel eerder moeten doen? Dat zullen we nooit weten. Misschien was dit wel het moment waarop we er allemaal aan toe waren. Als we hier eerder aan waren begonnen dan was het misschien niet zo’n succes geweest – of wel. Het heeft volgens mij niet zoveel zin om daarbij stil te staan. Zou ik het iedereen aanraden?  In bepaalde mate. Ik denk dat het sterk afhankelijk is van je kindje, je partner en jouzelf. Goede afspraken over wie er uit gaat en hoe je het precies aanpakt zijn hierin volgens mij belangrijk. En vooral ook vóóraf bepalen waar je grens ligt, tot wanneer je het wil volhouden en op welk punt je toch je baby uit bedje haalt om te knuffelen en/of voeden. Laat dit vooral geen punt van discussie worden als je ’s nachts al een half uur met een ontroostbaar huilende baby zit; dit zorgt er juist voor dat je dingen zegt of doet waar je later wellicht spijt van krijgt.

Wij zijn blij! Hoe hebben jullie het slapen aangepakt?

* in het uur dat ze wakker was heeft ze niet de hele tijd gehuild; er waren tussenpozen van tien minuten. We hebben haar nog geprobeerd ‘voor de gek te houden’ met een flesje water, waar ze héél gretig aan begon maar na twee slokken het boos wegduwde omdat dit natuurlijk niet was wat ze verwachtte…