5ter

Ik ben een geboren moeder, zo constateerde ik als 6-jarig meisje al. Mijn babypoppen huilden nooit, en hoewel ik per ongeluk bij eentje het oog uitgedrukt had leken ze altijd erg tevreden. Uren kon ik met ze bezig zijn. Haren kammen, jurkjes aan- en uitdoen, ze netjes op een rijtje zetten. Kilometers heb ik met ze gewandeld achter de poppenwagen. Met liefde kleurde ik de oogleden in met potlood en verfde de lippen met stift. En dagdroomde over de dag dat het me écht zou overkomen.. het moederschap.

Op mijn 26e was het zo ver. Ik werd moeder van een prachtige zoon. Twee jaar later werd mijn dochter geboren. Het leven ziet er nauwelijks uit zoals ik me als poppenmoeder had voorgesteld. Mijn baby’s houden namelijk helemaal niet van aan-en uitgekleed worden. Ze gaan gillen en schreeuwen en lopen rood aan. In plaats van heerlijk tutten maakte ik me zorgen als ik zag dat ze bezig waren met een poepluier. “Alsjeblieft blijf in de luier” en dan de diepe zucht als de romper toch kerriegeel kleurde. Lang leve spuitpoep. Een gevecht met tegenspartelende baby die onder de smurrie zat als de romper uit was en dus ook nog in bad moest volgde.

Ze willen ook helemaal niet op een rijtje zitten, mijn kinderen. Mijn zoontje wil alleen maar rennen en hoe moeier hij wordt, hoe wilder hij gaat. De tomeloze energie van een driejarige peuter die meer stemmingswisselingen per uur ondergaat dan de gemiddelde zwangere vrouw (en dat zegt in mijn geval wat). De enige kans die ik heb om hem stil aan tafel te laten zitten is hem een pot klei geven en dan moet ik erbij blijven om te voorkomen dat hij die leeg eet.
Mijn dochter is net zo. Een onderzoekende dreumes die al meer kattenbrokken heeft gegeten het afgelopen jaar dan ik hier hardop durf toe te geven en vrolijk zwaait als je in paniek naar haar roept dat ze die stekker NIET in haar mond moet steken. Om vervolgens.. je snapt het wel.

Ik kan wel neerzetten dat ik kilometers met ze heb gewandeld. Vooral ’s nachts ook, als ze niet wilde slapen. Maar vooral niet in de kinderwagen. Mijn kinderen houden beide niet van de kinderwagen die ik na vele uren van internetresearch en een ware kinderwagenrace in de winkel met manlief heb uitgekozen. Inmiddels heb ik een draagdoekenverslaving en altijd wel een kind op mijn rug, heup of buik. Wel zo rustig, al is de fascinatie van mijn dochter met mijn haren wel wat pijnlijk aan het worden.

Het moederschap is in niets zoals ik me had voorgesteld als 6-jarig meisje. Het is ook niets zoals ik me voorstelde tijdens mijn eerste zwangerschap. Het moederschap is puur en soms rauw, het roept emoties op met een intensiteit die ik niet van mezelf kende. Soms is het hilarisch, soms verschrikkelijk, het is ontdekken en trial and error, continu bijstellen van visie en verwachtingen. Ik vind het leuk om te schrijven over die kanten van het moederschap waar je misschien nog niet zoveel over gelezen hebt, en dat op mijn eigen licht-sarcastische manier. Ik hoop dat je veel leesplezier gaat beleven aan mijn blogs.

Je kunt mijn eerdere blogs en recepten teruglezen op: tussenmarsenaarde.wordpress.com