Angela

Hallo allemaal,

Mijn naam is Angela, ik zag op maandag 24 september 1979 het levenslicht en wilde zo graag in het altijd mooie Almelo wonen dat ik besloot meer dan een maand te vroeg te komen en daar het ziekenhuis onveilig te maken. Qua timing was dat overigens ook een slimme zet, want als ik op het juiste tijdstip de wereld bij elkaar had gekrijst had ik altijd mijn verjaardag tegelijkertijd met die van mijn moeder moeten vieren. Niet handig! Na een paar maanden ziekenhuis namen mijn ouders me mee naar hun huis in het Twentse stadje Rijssen, waar ik tot drie weken voor mijn twintigste verjaardag heb gewoond. Op 25 oktober 1997 (mijn moeders verjaardag) besloot ik dat ik beter wilde leren schaatsen. Waarom? Ach, een mens moet eens iets geks doen en dat dat geks grote gevolgen had wist ik toen natuurlijk nog niet. Die prachtige zonnige dag (of was dat alleen in mijn hoofd?) ontmoette ik mijn man voor het eerst en februari 1998 konden we onze liefde voor elkaar niet langer negeren. Na maanden om elkaar heen draaien kregen we een relatie. Die zomer studeerde hij af aan de Hogeschool van Enschede, besloot hij nog even in het Medisch Spectrum Twente te werken en woonden we korte tijd in Hengelo, waar ik begin 1999 afstudeerde.

Voorjaar 1999 tekende manlief zijn eerste vaste contract bij ziekenhuis Rijnstate en besloot ik met hem mee hier naartoe te verhuizen. We huurden eerst een flatje in De Laar en kochten eind 2000 een huis in Malburgen, waar ik al weer langer woon dat ik me van tevoren bedacht had. Niet dat het hier slecht is hoor, maar ik had mezelf meer een prachtige vrijstaande woning (lees: villa) toebedeeld in een ander deel van Arnhem Zuid. Helaas is het nog niet zo ver, maar ooit…

Vanaf het moment dat manlief en ik een relatie kregen wisten we dat we kinderen wilden, het liefst vier. Helaas is zwanger worden in ons (lees: mijn) geval niet zo gemakkelijk en mogen wij onze handen dichtknijpen met de twee prachtexemplaren die we inmiddels hebben. Dochterlief werd begin 2007 geboren en zoonlief zag midden 2011 het levenslicht. Twee unieke kinderen, die niet alleen mijn hart sneller doen slaan van liefde, maar het soms ook doen overslaan door alle capriolen die ze uithalen. Sinds de zwangerschap van de oudste ben ik thuisblijfmoeder (hoewel ik technisch gezien tijdens de zwangerschap geen moeder was, maar je begrijpt me vast) en vul ik mijn dagen met de zorgen voor en om hen. Als iemand mij van tevoren had vertelt dat je met kinderen om je heen heel veel kunt doen terwijl je eigenlijk niets doet, dan had ik dat nooit gelooft. Wat een werk gaat er in het verzorgen van kinderen zitten zeg! Maar goed, zoonlief mag binnenkort eindelijk naar school (hij zeurt al máánden) en dan heb ik het rijk alleen. HELP!!!

Nee hoor, dat valt reuze mee, hoewel ik niet ontken dat ik het straks vast heel erg leeg vind. Er zijn plannen genoeg, daar zal het allemaal niet aan liggen, het is meer de vraag wat al die rust in huis met mij doet. Ga ik vereenzamen of bloei ik op? Dat zal de tijd moeten uitwijzen.De afgelopen jaren heb ik me nooit verveeld. Niet alleen heb ik honderden blogs, columns en artikelen geschreven voor verschillende websites (still counting). Voor mijn kinderen heb ik zo’n tien boeken geschreven (dagboeken). In de tussentijd heb ik twee boeken uitgegeven en ligt er een compleet manuscript klaar, welke ik alleen maar hoef op te sturen naar een uitgeverij, dat roep ik overigens al vijf jaar, maar het komt er maar niet van (lees: sterk staaltje faalangst). Een tweede manuscript is zo goed als klaar en er liggen nog vijf plots (uitgeschreven ideeën) op me te wachten. Helaas is het zo dat sinds zoonlief ontdekte dat hij kan praten en aandacht kan opeisen, het schrijven steeds lastiger wordt. Omdat mijn wereldje steeds kleiner werd en ik het gevoel kreeg wat hersencellen begonnen af te sterven, heb ik meerdere (fun) studies in de avonduren gedaan. Helaas nooit de examens daarvoor gedaan en met name van de laatste twee heb ik erg veel spijt dat ik me door faalangst heb laten leiden, anders was ik nu gediplomeerd gewichtsconsulente en gediplomeerd journalist (dat laatste doet het meeste pijn) geweest.

Naast dit alles sport ik ook nog op regelmatige basis en ben ik (voor de tweede keer) meer dan dertig kilogram afgevallen. Dat laatste is best wel lastig met kleine kinderen en ik deel graag mijn tips en trucs met jullie. Jullie zullen onderhand wel begrepen hebben dat ik niet van een persoon van weinig woorden ben en dat wilde ik ook graag duidelijk maken. Mocht je nog steeds aan het lezen zijn, chapeau! Mijn blogs zullen vrijwel nooit kort zijn, maar ik beloof het wel zo kort mogelijk te houden. Verschil! Daarbij wil ik nog kwijt dat eerlijkheid hoog bij mij in het vaandel staat, ik deel graag de overwinningen in mijn afvalstrijd met jullie, maar het woord strijd staat er niet voor niets in dus ook de vervelende dingen zal ik delen. Vragen? Stel ze gerust, maar verwacht geen kort antwoord ;-). Overigens heb ik een Instagram-account waar je me kunt volgen, ook daar geldt: ik ben niet van de incidentele foto’s. O ja, nog één dingetje over die uitgelichte foto hierboven: is het herkenbaar dat je duizenden foto’s op je pc hebt staan, maar dat het onmogelijk is een leuke foto van jezelf te vinden? Dat was hier ook het geval. Ik heb alleen maar oude “dikke” foto’s van mezelf (of selfies), maar dit jaar ga ik toch echt een fotosessie van ons gezin, maar vooral van mezelf laten maken. 😉

Op z’n Twents zeg ik tegen jullie: “Mooi daj d’r wes bunt en wier komm’n”, maar in het Nederlands is dit gewoon: “Fijn dat je er was en tot ziens.”