Mariska Kool

In de rubriek ‘Ondernemende moeders’ interviewen we ondernemende moeders uit de omgeving van Arnhem. In deze editie vertelt Mariska Kool over haar passies en het boek dat ze aan het schrijven is.

Wie is Mariska?
Ik ben een moeder van vier kinderen. Onze oudste dochter is inmiddels vijftien en zit op de middelbare school. Ook onze tweede dochter gaat na de zomer naar de middelbare, dan is ze pas elf, heel spannend vind ik dat. Daar onder hebben we nog twee zoons. Eén van acht en één van twee. We hebben een bourgondische levensstijl wat betekent dat er vrijwel altijd iemand, klein of groot, aanschuift. Een druk dus, maar gezellig gezinsleven waar ik erg van geniet.

We zijn in veel opzichten geen normaal gezin, voor zover dat überhaupt bestaat. We hebben ADHD, dyslexie en zijn hoog begaafd. Persoonlijk heb ik niets met labels en stickers, maar in een wereld die blijkbaar behoefte heeft aan vergelijkingen, standaarden en metingen is dat klaarblijkelijk soms nodig. Bij de oudste vond ik dat soms heel lastig. Als je steeds te horen krijgt dat je kind afwijkt van de norm, zowel naar boven als naar onder, het voelt toch als een afwijking. Bovendien hebben mensen nogal de neiging om hun mening te ventileren, wat je vaak nog onzekerder maakt. Door mijn beroep als orthopedagoog en na vijftien jaar moederschap bekijk ik het nu heel anders. Ik zou dan ook graag tegen anderen willen zeggen: Niemand kent zijn kind beter dan zijn eigen ouders. Niemand kan zo voor een kind opkomen dan zijn eigen ouders. Bovendien ziet een kind de wereld door de ogen van zijn ouders. Ze doen wat jij doet, niet wat je zegt. Als jij onzeker bent als moeder, zal je kind dit overnemen, ook al zeg je nog zo vaak dat ze niets van een ander moeten aannemen. Dus weg met de zelfkritiek en wees je eigen beste vriendin. Zeg enkel dat tegen jezelf wat je ook tegen je vriendin zou zeggen. Er is namelijk niemand zo goed in jij zijn, dan jezelf.

Een nieuwe weg
Zoals ik al schreef ben ik van beroep orthopedagoog. en ik ben jarenlang als gedragswetenschapper werkzaam geweest op een maximaal gesloten Justitiële Jeugdinrichting. Daar ik dat niet meer kon combineren met ons drukke gezinsleven ben ik hiermee gestopt. Ik heb mijn hart gevolgd en ben gaan doen waar mijn passie ligt. Of passies, moet ik eigenlijk zeggen. Ik heb nu de tijd om eindelijk die thrillers te schrijven die al jaren in mijn hoofd zaten. In juni komt mijn eerste thriller uit: “De juiste instelling.” Het speelt zich af, hoe kan het anders, op een Justitiële Jeugdinrichting. Echter blijkt hier het personeel verdacht veel trekken te hebben van de jongeren.

De juiste instelling:

Wat zou jij doen als je collega een psychopaat blijkt te zijn?
Fleur overlijdt plotseling. Het lijkt alsof ze zelfmoord heeft gepleegd, maar is dat wel zo?
Haar vriendinnen geloven daar niet in en gaan op zoek naar de waarheid. Gaandeweg hun zoektocht wordt de realiteit echter alsmaar gruwelijker en meer bizar.

Een verhaal over een justitiële instelling, doorgedraaide collega’s en eigen rechter spelen. Hoe ver ga jij voor een rechtvaardige wereld?

Op dit moment ben ik, naast de laatste redactie rondes van de “Juiste instelling”, een nieuwe thriller aan het schrijven. In onze Arnhemse wijk, de Schuytgraaf, worden ledenmaten gevonden. Ik ben benieuwd wat Arnhemse moeders ervan vinden als er (fictief) moorden in hun achtertuin plaatsvinden.

Passie nummer twee
Naast mijn schrijverij heb ik een praktijk opgericht voor (ortho) pedagogische ondersteuning. Helaas blijkt dat door allerlei gekonkel van de overheid veel ouders de ondersteuning die hun kinderen nodig hebben op gebied van leerondersteuning niet te kunnen betalen. Ik ben dan ook bezig met een boek over dyslexie, ADHD en daarna volgt dyscalculie. Dan kan iedereen bij de kennis om hun kind te ondersteunen. Naar mijn idee hebben kinderen namelijk recht op onderwijs en begeleiding. Ieder kind, niet enkel kinderen met rijke ouders.

Bovendien blijken allerlei methodieken die ouders wel vergoed krijgen helemaal niet te stroken met de laatste wetenschappelijke bevindingen. Naast tips en trucs wil ik dan ook uitgeleggen wat dat nu echt is, dyslexie, ADHD of dyscalculie. Er wordt namelijk onnodig veel “fouten” gemaakt omdat men nog steeds denkt dat dyslexie woordblindheid is, terwijl je eigenlijk te “goed” hoort. Hetzelfde geldt voor ADHD. De hardnekkige mythe dat men zich niet zou kunnen concentreren, is volstrekt onjuist. Qua dyscalculie ligt het nog een stuk ingewikkelder.

Door veel onwetendheid worden kinderen opgezadeld met allerlei extra “problemen” wat niet hoeft. Zo vind ik dat ADHD en dyslexie te vaak weggezet worden als stoornis, of nog erger, als levenslange handicap. Ik zie het als een mutatie, een variatie, een verrijking. Je hoofd werkt namelijk anders, maar wie zegt dat dat per se slecht is? Velen die op verschillende vlakken veel betekend hebben voor de wereld hebben namelijk dyslexie of ADHD. Einstein is, denk ik, de bekendste. Er bestaat geen enkele “stoornis” die zoveel genieën heeft voortgebracht. Je kunt je afvragen wie in dit geval een probleem heeft: de persoon zelf, of de omgeving waarin het kind niet past. Ik vraag me serieus af, wat er van Einstein geworden was, als hij nu op school had gezeten. Waarschijnlijk had hij ook genoeg labels gekregen voor een minderwaardigheidscomplex. Dit is iets waar ik mij als mens, moeder en professional, druk over maak.

Elk jaar weer schrijf ik een afscheidsmusical voor groep acht. Elk jaar weer is iedereen in shock dat ik het kind met dyslexie en/of ADHD een grote rol heb gegeven. De argumenten komen meestal op hetzelfde neer: dat kind kan niets. Ieder jaar weer wordt het tegendeel bewezen en spelen ze de sterren van de hemel. Deze kinderen zijn namelijk vaak extreem goed in performen. Na de musical komt steevast: Goh, wie had dat nu gedacht. Naar maar waar.

Ik ben op dit moment dan ook druk bezig met de boeken, zodat iedereen die kan kopen en, nog belangrijker, kan gebruiken. Mijn praktijk zelf staat op dit moment op een laag pitje. Je moet nu eenmaal keuzes maken als moeder met een passie. Iets wat ik trouwens wel heel lastig vind. Er zitten altijd te weinig uren in een dag en te weinig dagen in een week.

Like Arnhemse Moeders op Facebook voor meer van dit soort verhalen en interviews: