Arnhemse bevallingen: De tweede bevalling van Bea
Een poosje geleden deed ik een oproepje: ik was benieuwd naar de speciale bevallingsverhalen van Arnhemse moeders. Al snel stroomde mijn inbox vol met berichten van moeders die hun verhaal graag wilden delen. Het blijkt maar weer; de geboorte van een kind is een hoogtepunt in ons leven dat we maar wat graag delen met de rest van de wereld! In deze blog lees je het verhaal van Bea en de geboorte van haar tweede zoon. In de vorige blog deelde ze haar verhaal over de geboorte van haar eerste zoon. Bea (34) woont samen met haar man, twee kinderen, twee konijnen en een hond in Westervoort.
Doordat mijn eerste bevalling mijn enige vergelijkingsmateriaal was, vond ik de tweede bevalling toch weer spannend. Het was wederom een prima zwangerschap en ook heel mooi was dat het dit keer wel een natuurlijke zwangerschap zonder medisch traject betrof. Ik was uitgerekend rond de kerstperiode; op derde kerstdag zou ik 42 weken zwanger zijn als de bevalling nog niet zou zijn begonnen. Ik wilde de bevalling het liefst natuurlijk laten starten; in de weken dat ik overtijd liep werd ik gelukkig goed in de gaten gehouden.
Mijn eerste zoon is ook in deze periode jarig. Het gestript worden hebben we over zijn verjaardag heen kunnen tillen, waardoor de verloskundige mij de ochtend na zijn verjaardag heeft gestript. Daarna begon het te rommelen en in de loop van de middag moest ik de weeën al meer wegpuffen en kwamen ze steeds regelmatiger. Om 17.00 uur had ik al 5 centimeter ontsluiting. Omdat de baby vrij hoog lag zijn we naar het ziekenhuis gegaan.
Daar kon ik weer in bad de weeën opvangen. Ik had vanaf het begin al veel meer het gevoel van controle. Ik zat in míjn bubbel en kon goed aangeven wat ik wel en niet wilde. Mijn man moest niet teveel aan mij zitten. Hadden de mensen in mijn kamer overleg dan stuurde ik ze wat verder weg van mij bed.
Om 20.00 had ik volledige ontsluiting, maar stond er nog een randje. Ook dit kind bleek een sterrenkijker. Daardoor raakte ik wel in paniek omdat ik bang was dat het weer uren zou duren. Ik kreeg pijnstilling in de vorm van remifentanil. Naarmate ik steeds meer weeën en persweeën wegpufte zei de gynaecoloog dat de baby nog steeds te hoog lag. Het zou een keizersnede worden.
Ondanks dat ik vooraf geen keizersnede wilde had ik er weer vrede mee. Soms moet je gewoon accepteren dat het er niet in zit en zaken niet forceren. Doordat het rustig was op de afdeling verliep de keizersnede heel fijn en mocht mijn man overal bij zijn.
Het herstel van de keizersnede was pittig. Ik lag twee weken permanent op bed en ik merkte dat mijn weerstand minder was. Het litteken voel ik nu na 5 maanden nog. Toch kijk ik ook op deze bevalling goed terug. Dit keer had ik namelijk wél gevoel van controle. Omdat ik tijdens mijn eerste bevalling sterk het gevoel van ‘geen controle’ had, wilde ik voor mijn tweede bevalling graag een bevalling volgens het boekje. Een bevalling waarbij ik meer de controle had dus. Gelukkig is dat gelukt! Dat is ook wat ik andere moeders écht wil mee geven. Zorg dat je veel informatie tot je neemt zodat je tijdens de bevalling goede beslissingen kunt maken om de controle wel te behouden.