Arnhemse bevallingen: de bevalling van Galina

Een hele poos geleden deed ik een oproepje: ik was benieuwd naar de speciale bevallingsverhalen van Arnhemse moeders. Al snel stroomde mijn inbox vol met berichten van moeders die hun verhaal graag wilden delen. Het blijkt maar weer; de geboorte van een kind is een hoogtepunt in ons leven dat we maar wat graag delen met de rest van de wereld! In deze blog lees je het verhaal van de geboorte van de dochter van Galina. 

Het is januari 2018. Ik lig in een kil kamertje op een kil bed met koude gel op mijn buik. De 12-weken echo! Op het scherm zie ik een klein boontje met een flikkerende pixel in het midden. Dit is onze baby en dat pixeltje is het hartje! Hij doet het! De uitgerekende datum? 12 augustus 2018. Stiekem hoop ik dat de baby iets eerder komt; op 7 augustus. Dit is de dag waarop mijn oma 95 jaar geleden geboren werd. Mijn oma, op wie ik mateloos trots ben, en van wie wij op Kerstavond 2016 helaas afscheid hebben moeten nemen.

De zwangerschap verloopt voorspoedig maar die zómer! Oh.Mijn.God. Wat een hitte! Ik kon niets anders dan hele dagen met mijn hoofd in de ventilator zitten en wachten tot het over ging! De dagen krópen voorbij en er gebeurde daar beneden he-le-maal niks. De magische datum breekt aan: het is 7 augustus. Naast deze bijzondere datum is het ook nog eens één van de heetste dagen deze zomer (37 graden!). Gelukkig hebben we een mobiele airco die het huis wat koeler houdt. Mijn moeder komt na een bezoekje aan oma’s graf nog even langs om te kijken hoe het met me is. Tja, wel wat krampjes maar wat wil je; het is súperwarm buiten en heb je die buik al eens gezien? Die is echt énorm! Maar verder gebeurt er echt niks hoor, mam!

Rond half drie vertrekt mijn moeder weer en bedenk ik me dat we de weeën timer app moeten testen. Elke keer als ik een krampje voel, druk ik op het knopje. Al snel blijkt dat ik om de drie minuten één minuut lang een krampje heb. Ik ben verbaasd, want iedereen zegt toch altijd: ‘Nou, als je een wee hebt dan weet je het wel hoor!’. Na een uur is de tijd tussen de krampjes nog maar twee minuten. Tja, toch de verloskundige maar bellen; als het niks is horen we het vanzelf. Om half vijf ’s middags staat de verloskundige op de stoep. Ik word getoucheerd en dan blijkt dat ik geen twéé, geen drie, nee, al VIJF centimeter ontsluiting heb!

Omdat ik graag poliklinisch wilde bevallen wordt het ziekenhuis gebeld, of er een kamer vrij is. Hélaas, alle verloskamers liggen vol, het is spitsuur! We besluiten twee uur af te wachten want de ontsluiting kan best nog even duren, en dan nog eens te bellen. Ligt dit ziekenhuis nog steeds vol, dan wijken we uit naar een ziekenhuis in de buurt. De verloskundige vertrekt en zegt nog: tot over twee uurtjes! Ik lach en zwaai en denk, kom maar op.

In het daarop volgende uur worden de krampjes toch wel erg pijnlijk. Ah, dit bedoelen ze dus. Het lukt me ook niet altijd goed meer om ze weg te puffen, man oh man wat een pijn! Stipt om half zeven, precies als afgesproken, komt de verloskundige binnen. Ze maakt ineens haast en wat blijkt… ik heb al tien centimeter ontsluiting èn zit vol in de persweeën. Het ziekenhuis halen we niet meer, dus halsoverkop wordt een matras in de kamer gelegd (vanwege de hitte boven) en het kraampakket tevoorschijn gehaald. Binnen no time lig ik op mijn rug en mag ik al beginnen met persen.

De airco gaat uit. De deuren dicht. De hitte neemt toe.

Gelukkig is er de kraamzorg die telkens koude washandjes op mijn voorhoofd legt en ervoor zorgt dat ik af en toe drink. Om mij heen roepen mijn man en de verloskundige dat het zo goed gaat. Zelf heb ik het gevoel alsof het helemáál niet opschiet. Alsof ik pijn zit te lijden maar er niks gebeurt. Ineens zegt de verloskundige: ‘Als je nog op de baarkruk wil bevallen, dan moet je nú, anders is het al te laat.’ Met moeite sta ik op van het matras en verplaats me naar de baarkruk. Mijn man kan nu achter me zitten en ik kan gebruik maken van zijn kracht. Hierdoor duurt het niet lang of de verloskundige roept dat ze het hoofdje al kan zien! Na slechts een paar persweeën komt het hoofdje en niet lang erna flubbert het lijfje erachteraan. Wat een oerkracht komt er vrij! De baby wordt in een doek gewikkeld en in mijn armen gelegd. Het enige dat ik kan uitbrengen – van uitputting èn emotie – is: ‘Dit is onze baby! Ons kind!’

Dan kunnen we kijken wat het is. Voorzichtig slaan we de doek terug. Een meisje! Wat ben ik verbaasd, en blij tegelijk. Ons kleine meisje – geboren op 7 augustus 2018. Wat een bijzonder moment.