Arnhemse bevallingen: De eerste bevalling van Bea

Een poosje geleden deed ik een oproepje: ik was benieuwd naar de speciale bevallingsverhalen van Arnhemse moeders. Al snel stroomde mijn inbox vol met berichten van moeders die hun verhaal graag wilden delen. Het blijkt maar weer; de geboorte van een kind is een hoogtepunt in ons leven dat we maar wat graag delen met de rest van de wereld! In deze blog lees je het verhaal van Bea en de geboorte van haar eerste zoon. In een volgende blog is het verhaal over de geboorte van haar tweede zoon te lezen. Bea (34) woont samen met haar man, twee kinderen, twee konijnen en een hond in Westervoort.

Om zwanger te worden van mijn eerste zoon zijn we door een medisch traject gegaan. Het was een goede zwangerschap. Ik voelde even wat minder leven, maar na een bezoek aan het ziekenhuis bleek alles in orde. Wel was er een beginnende zwangerschapsvergiftiging maar omdat de waarden goed waren mocht ik toch naar huis. Op vrijdag begonnen de weeën, een dag later stopten ze weer. Op zondag, toen ik precies 40 weken zwanger was, begonnen de weeën weer. In de avond kwam de verloskundige langs; er was nog niet veel ontsluiting, maar dat was normaal bij een eerste.

Na een hele nacht weeën opvangen was de stand de volgende ochtend 1,5 centimeter. Het ritme zette zich voort: steeds een paar goede weeën, daarna stopte het. Er gebeurde te weinig dus mijn vliezen werden gebroken. Weer kwamen er wat goede weeën op gang, maar toch stopte het weer. Ik kreeg wee-opwekkers. Toch gebeurde ook toen hetzelfde.

De weeënstorm putte me uit en ondanks dat ik het niet van plan was vroeg ik om een ruggenprik. Aan het einde van de middag was de ontsluiting namelijk maar 3 centimeter. De ruggenprik maakte het iets dragelijker. Het lukte me niet om tussendoor te slapen, zoals je weleens bij tv bevallingen ziet.

Achteraf was er een verklaring voor de weeën die steeds stopten; mijn zoon was een sterrenkijker. Ik voelde ook steeds pijn op twee plekken. Uiteindelijk is hij, na twee nachten om 5.00 ’s ochtends met een vacuümpomp gehaald. Zijn hele hoofd was één grote bloederige korst, daar schrok ik wel even van.

Het was een heftige bevalling waarbij ik vooral het gevoel had dat ik geen controle had. Wel was ik blij dat ik vaginaal was bevallen; dat wilde ik namelijk heel graag. Toch had ik er toen vrede mee, en klom ik met gemak op mijn roze wolk.

Lees ook het tweede bevallingsverhaal van Bea!