Speciale Arnhemse bevallingen: Margriet & Imme

Een poosje geleden deed ik een oproepje: ik was benieuwd naar de speciale bevallingsverhalen van Arnhemse moeders. Al snel stroomde mijn inbox vol met berichten van moeders die hun verhaal graag wilden delen. Het blijkt maar weer; de geboorte van een kind is een hoogtepunt in ons leven dat we maar wat graag delen met de rest van de wereld! In deze blog lees je het verhaal van Margriet (28) en de geboorte van haar tweede dochter Imme. Margriet woont met haar Mathijs en 2 dochters van 3 jaar en van 10 maanden oud in Arnhem Noord.

Op 2 juli 2017 vierde mijn vader zijn verjaardag. Mijn ouders wonen in Overijssel, op ongeveer een uur rijden. De dag ervoor was ik uitgerekend, maar omdat ons eerste dochtertje twee weken op zich liet wachten schatte ik in dat onze tweede dochter dit ook zou doen. Ik voelde me die dag niet erg lekker, maar ik had al een paar weken voorweeën dus negeerde ik het want mijn familie zorgde voor wat welkome afleiding. Rond 3 uur vroeg mijn man of hij het goed vond als hij mee ging varen. Ze gingen niet heel ver en mijn ouders wonen aan het water dus ik vond het prima. Rond kwart over 3 voelde ik toch best regelmatig een wee. Ik ging bij mijn ouders op bed liggen, rondlopen en weer zitten maar ik kon mijn draai niet vinden. Een half uur later ben ik gaan timen en ze leken al elke 5 minuten te komen. Ik appte mijn man want ik wilde erg graag naar huis. Hij antwoordde dat ze eraan kwamen, maar het bleek allemaal nogal lang te duren. Ik werd erg onrustig. Ik wist namelijk zo goed als zeker dat het begonnen was.

Om kwart over 5 kwam mijn man aan.  Ik stond al met mijn tas bij de voordeur en wilde zo snel mogelijk gaan. Hij had niet door dat het al écht begonnen was, dus hij nam nog uitgebreid afscheid van iedereen. Na wat boze blikken van mij kreeg hij door dat het menens was en stapte vlug met mij in de auto. Ik belde de verloskundige dat we onderweg waren en dat de weeën elke 5 minuten kwamen. Pas toen ze zei; “Weet je het zeker? Het kan heel snel gaan bij een tweede!”  dacht ik pas oeps.. als mijn vliezen maar niet breken!

We spraken af dat als het echt niet meer ging, we een ziekenhuis zouden zoeken in de buurt of eventueel de ambulance zouden bellen. Ondertussen hielden mijn weeën aan en volgden ze zich snel op; elke 3 minuten. Mijn man heeft het gaspedaal flink ingetrapt en we waren binnen 50 minuten in Arnhem. Rond kwart voor 6 kwam de verloskundige; hij was verbaast dat we er al waren. Ze vroeg aan mij of ze al mocht kijken hoe ver ik was. Dat was een opluchting: ik was al op 4 cm en ik was blij dat het nu echt begonnen was.

Ik ben kort onder de douche gaan staan maar kreeg enorme persdrang. Rond half 7 had ik al 9 centimeter ontsluiting. De weeën werden zo heftig dat ik in paniek raakte en begon te hyperventileren. De verloskundige sprak mij streng toe, wat me goed heeft geholpen. Binnen een half uur zakten de scherpe weeën af en kwamen de persweeën. Ik wilde mijn dochter er vooral snel uit hebben. Maar de verloskundige zei dat ik heel goed naar haar moest luisteren en zo heb ik het uiteindelijk naar 3 persweeën weten te rekken. Toen was ze er! Mijn man mocht haar aanpakken en om 2 voor 7 is ons tweede dochtertje Imme geboren.

Doordat ik zo goed naar de verloskundige had geluisterd had ik geen hechtingen nodig. Nadat de placenta geboren was belden we onze familie en die konden bijna niet geloven hoe snel het was gegaan. Ik was zo opgelucht dat het achter de rug was. Om 11 uur s’avonds waren we weer thuis en was de opstart kraamhulp er. Daarna heb ik een fantastische kraamweek gehad, met prachtig weer en ons dochtertje deed het super goed!

Na een dag of 5 kreeg ik buikpijn en vloeide ik ineens heel veel. Ik kreeg een inwendige echo in het ziekenhuis, waarop ze zagen dat de baarmoedermond nog open stond dus dat als er een restje zou zitten, het er vanzelf uit zou moeten komen. Ik mocht weer terug naar huis. De volgende dag bleek dat ik koorts had. Ik kon me weer melden in het ziekenhuis en moest direct blijven. Wat vond ik dat ontzettend balen na zo’n prachtbevalling en kraamweek! Gelukkig mocht Imme wel bij me blijven op de kraamafdeling. Ik kreeg gelijk twee infusen met vocht en met antibiotica. Ze wilden de volgende dag een curettage doen omdat ze bang waren dat er nog restjes van de placenta zaten. Gelukkig sloeg de antibiotica aan en hebben ze afgezien van de curettage.

Ik bleek namelijk iets anders te hebben: de ouderwetse kraamvrouwenkoorts die wordt veroorzaakt door de streptokokken bacterie die me tijdens de bevalling besmet heeft. Het is goed dat ze zo snel gehandeld hebben want het is een gevaarlijke infectie. Doordat ik geen enorme koorts had, maar een lichte verhoging en er niets duidde op een ontsteking duurde het een tijd voor ze erachter kwamen wat het nou was. Gelukkig mocht ik na een paar dagen naar huis en was ik weer een stuk opgeknapt. Ik heb nog 10 dagen antibiotica moeten slikken. Het duurde een hele tijd voordat ik dit een plekje kon geven en weer vertrouwen kreeg in mijn lijf. Maar die is er nu weer en onze prachtige dochter is nu alweer bijna 10 maanden!

Wat ik als advies mee zou willen geven aan Arnhemse moeders is dat je toch altijd goed naar je lijf moet blijven luisteren, ook na de bevalling en dat écht pijn een paar dagen erna niet oké is en een reden is om aan de bel te trekken.